تحليل اهميت شاخص ‏هاي توسعه‌ پايدار شهري در ايران و مقايسه‌ آن با شاخص‏ هاي جهاني

امروزه گسترش شهرنشيني مسائل بسياري را براي كشورهاي جهان و به‌خصوص كشورهاي در حال توسعه به وجود آورده است. ايران يكي از كشورهاي در حال توسعه است كه در سال‌هاي اخير، به دليل افزايش جمعيت، به‌خصوص در مناطق شهري، گرفتار آسيب‏هاي فراوان شده است. در سال‏هاي اخير كشورهاي جهان تلاش كرده‏اند با استفاده از توسعه‌ پايدار شهري بر مشكلات ناشي از شهرنشيني ناپايدار چيره شوند. در اين زمينه، محققان مطالعه‌ پيش رو را با هدف تعيين تفاوت‏ها و شباهت‏هاي سيستم‏هاي ارزيابي پايداري موجود در كشورهاي در حال توسعه و توسعه‌يافته و تبيين نيازهاي كشورهاي در حال توسعه، مانند ايران، براي بهبود مديريت مناطق شهري انجام داده‏اند. بنابراين، در تحقيق حاضر شاخص‏هاي پايداري شهري جهاني نظير BREEAM Community، CASBEE-UD، GBI Township، LEED-ND، IGBC Green Townships، GRIHA-LD، Green Star، و IUSAF بررسي و با سامانه‌ مورد نظر در كشور ايران (IUSI) مقايسه شد. در اين فرايند، تفاوت‏ها و شباهت‏هاي سامانه‏هاي ارزيابي منتخب از نظر نوع و ميزان اهميت شاخص با يك‌ديگر مقايسه شد. بر پايه‌ نتايج تحقيق، چالش‏هاي شهرنشيني در كشورهاي مختلف جهان بر اساس سطح توسعه‌يافتگي و وضعيت محيط زيستي، اجتماعي، اقتصادي، و ژئوپليتيك با يك‌ديگر متفاوت است. به‌علاوه، مهم‏ترين شاخص‏هاي سنجش پايداري شهرها در كشورهاي توسعه‌يافته شامل انرژي، منابع و رفاه اجتماعي، محيط مصنوعي، هوشمندسازي، و محيط زيست شناسايي شد؛ درحالي‌كه شاخص‏هاي با ارجحيت بالا در كشورهاي در حال توسعه شامل برنامه‏ريزي و توسعه‌ جامعه، مديريت منابع زيرساخت، حمل‌ونقل، امنيت و اقتصاد محلي، اشتغال، و مهم‏تر از همه دسترسي به آب سالم تعيين شد. همچنين، يافته‏هاي تحقيق حاضر حاكي از آن است كه با بومي‏سازي سامانه‏ها و شاخص‏هاي مربوط به ارزيابي پايداري براي هر كشور يا منطقه يا استان مي‏توان به ارزيابي دقيق‏تري دست يافت كه كمك شاياني در جهت برنامه‏ريزي‏هاي آتي با هدف پيشبرد اهداف توسعه‌ پايدار به شمار مي‏رود.