اثربخشي طرحواره درماني هيجاني بر عدم تحمل بلاتكليفي و دشواري تنظيم هيجان در افراد مبتلا به افسردگي و اضطراب همايند

مقدمه: بيماران مبتلا به افسردگي و اضطراب همايند، سطح پيچيده تر و بالاتري از آسيب رواني را نسبت به مبتلايان بدون همايندي تجربه مي كنند. هدف: هدف مطالعه حاضر بررسي اثربخشي طرحواره درماني هيجاني بر عدم تحمل بلاتكليفي و دشواري تنظيم هيجان افراد مبتلا به افسردگي و اضطراب همايند بود. روش : روش تحقيق حاضر نيمه تجربي و طرح آن پيش‌ آزمون- پس‌ آزمون با گروه كنترل بود. از ميان بيماران مبتلا به افسردگي و اضطراب همايند مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر اصفهان در سال ۱۳۹۹، تعداد ۳۲ نفر از بانوان از طريق مصاحبه باليني به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه طرحواره درماني هيجاني (۱۶ نفر) و گروه كنترل (۱۶ نفر) گمارده شدند. ابزارها شامل مقياس عدم تحمل بلاتكليفي (۱۹۹۴) و مقياس دشواري تنظيم هيجان (۲۰۰۴) بود. طرحواره درماني هيجاني در ۱۰ جلسه هفتگي ۹۰ دقيقه‌ اي اعمال شد. داده ها از طريق تحليل واريانس با اندازه‌ گيري مكرر و آزمون تعقيبي بونفروني با نرم‌ افزار SPSS نسخه ۲۲ تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ ها: يافته ها حاكي از اين بود كه طرحواره درماني هيجاني اثربخشي درون گروهي و بين گروهي نيرومندي را بر عدم تحمل بلاتكليفي و دشواري تنظيم هيجان داشت (۰/۰۱ P). اثربخشي اين مداخله تا مرحله پيگيري ماندگار بود. ميزان اندازه اثر براي عدم تحمل بلاتكليفي و دشواري در تنظيم هيجان به ترتيب ۰/۳۲۴ و ۰/۴۳۰ بود (۰/۰۱ P). نتيجه گيري: طرحواره درماني هيجاني مي تواند به عنوان يك درمان يكپارچه عوامل فراتشخيصي اختلال افسردگي و اضطراب همايند را بهبود بخشد. با اثبات كارايي اين مداخله در مطالعات متعدد، مي توان از آن به عنوان خط اول درمان افسردگي و اضطراب همايند استفاده كرد.