دين، پساسكولاريسم و همبستگي اجتماعي

دين، حوزه حاصلخيزي از معناست كه فارغ از توحيدي يا غير توحيدي بودن، يكي از پربارترين، معنادارترين و تاثيرگذارترين نظام‌هاي معنايي است كه بشر، تجربه كرده و هرگز نتوانسته است (حداقل به طور كامل) از دايره نفوذ و تاثير آن عبور كند. متن حاضر به دنبال بررسي نظري تاثير دين (به عنوان يك نظام معنايي جمعي) بر همبستگي و كنش اجتماعي سياسي در نظريه‌هاي جامعه‌شناسي دين كلاسيك (با تاكيد بر وبر و دوركيم) و خوانش‌هاي نوين از آن است. از ديد جامعه‌شناسان دين مدرن مانند ترنر، برگر و لوكمان، دوران حاضر، بيش از آنكه سكولار باشد، دوراني از تجربه رويكردهاي پساسكولار و يا بازگشت امر قدسي به زندگي فردي و اجتماعي است. ريشه اين نظريه‌هاي نوين كه به آنها رويكردهاي نئودوركيمي اطلاق مي‌شود، در ديدگاه اميل دوركيم به دين، به عنوان عنصر اصلي انسجام و همبستگي اجتماعي و تاكيد بر خصلت ناميرايي دين است. آنچه اكنون به عنوان الهيات عملي ظهور كرده است، نوعي دينداري مبتني بر كنشگري اجتماعي و سياسي است كه فرد را به عنوان يك شهروند، به نظام معنايي جمعي و قدسي شده، پيوند مي‌زند، حتي اگر اين امر قدسي، بازتعريف، در دسترس و ابهام زدايي شده باشد.