ارزيابي وضعيت تعادل‌بخشي منابع آب زيرزميني با استفاده از شاخص‌هاي پايداري

يكي از رويكردهاي ارزيابي تعادل‌بخشي استفاده از شاخص‌هاي كمّي و كيفي است كه مي‌تواند ابزار مناسبي باشد. در اين مطالعه به‌منظور ارزيابي سناريوهاي تعادل‌بخشي در آبخوان هشتگرد از دو شاخص آسيب‌پذيري ذاتي آبخوان و شاخص پايداري كمي آبخوان استفاده شد. پنج سناريو براساس طرح تعادل‌بخشي منابع آب زيرزميني در منطقه تعريف و با استفاده از مدل عددي MODFLOW شبيه‌سازي شد. با تلفيق سه شاخص اعتمادپذيري، آسيب‌پذيري و مطلوبيت شاخص‌ پايداري سيستم آب زيرزميني در سناريوهاي مختلف تعادل‌بخشي محاسبه شد. نتايج شبيه‌سازي و اعمال سناريوهاي مختلف نشان داد كه با كاهش برداشت آب به ميزان 15درصد بيش‌ترين ميزان پايداري در سيستم آبخوان ايجادشده و ميزان پايداري سيستم از مقدار 55 درصد تا 87 درصد افزايش دارد. ميزان تغييرات شاخص پايداري آبخوان به‌صورت توزيعي در چاه‌هاي مشاهده‌اي نيز حاكي از اين موضوع است كه بخش مياني آبخوان بيش‌ترين وضعيت بهبود شاخص پايداري را دارد. اين منطقه با تراكم بالاي چاه‌هاي بهره‌برداري بيش‌ترين تأثير را از كاهش برداشت از آبخوان مي‌پذيرد. نتايج به‌دست‌آمده از شاخص پايداري آبخوان با توجه به پراكنش مكاني، امكان‌پذيري پياده‌سازي سناريوهاي مختلف را نشان مي‌دهد. از طرفي نيز با توجه به اهميت توسعه و استفاده از شاخص‌هاي آسيب‌پذيري، شاخص دراستيك در سطح منطقه تحليل شد. نتايج نشان داد بخش بالادست آبخوان با توجه به ويژگي‌هاي هيدروژئولوژي داراي بيش‌ترين ميزان آسيب‌پذيري بوده و در جهت جريان آب زيرزميني ميزان آسيب‌پذيري كاهش يافته است.