روش‌هاي برآورد مقادير برداشت و تخليه منابع آب زيرزميني (بخش اول: روش‌هاي مبتني بر تجربيات بين‌المللي)

رشد جمعيت، توسعه اقتصادي و تغييرات رژيم غذايي جوامع، منجر به افزايش تقاضاي آب و غذا شده است. ازاين‌رو، بررسي نحوه مديريت منابع آب زيرزميني با شرايط به‌وجودآمده و محتمل در آينده، لازم به توجه است. روش‌هاي برآورد تخليه منابع آب زيرزميني عبارتند از روش‌هاي مبتني بر حجم (براساس داده‌هاي تراز هيدروليكي، براساس سنجش از دور با GRACE و براساس مدل‌هاي جهاني)، روش‌هاي مبتني بر بيلان آب (براساس مدل‌هاي هيدرولوژيكي جهاني و براساس روش‌هاي سنجش از دور و مدل‌ها) و برآورد‌هاي غيرمستقيم زمين‌سنجي يا ژئودزيكي. روش‌هاي مختلف برآورد تخليه منابع آب زيرزميني داراي مزايا و معايبي هستند. روش‌هاي مبتني بر داده‌هاي تراز هيدروليكي تا حدودي قديمي هستند و در صورت وجود خطاهاي انساني احتمالي در سيستم اندازه‌گيري، عدم‌قطعيت اين روش‌ها افزايش مي‌يابد. از سوي ديگر، روش‌هاي غيرمستقيم و استفاده از مدل‌هاي جهاني، تكامل يافته‌اند كه پيشرفت‌ها و دقت قابل‌توجهي را به همراه دارند. با اين‌حال، كاربري اين روش‌ها وابسته به وجود داده‌هاي زميني است. در واقع با توسعه امكانات آماربرداري و افزايش دقت در شبيه‌سازي و برداشت داده‌ها، امكان تغيير روش به روش‌هاي دقيق‌تر وجود دارد اما بدون داشتن داده‌هاي دقيق، كاربرد اين رويكردها توصيه نمي‌شود. از طرفي اين بررسي نشان مي‌دهد كه هم برآورد نرخ‌هاي تخليه فعلي و هم در دسترس‌بودن منابع آب زيرزميني تجديدناپذير در آينده بسيار نامطمئن هستند. براي كاهش عدم‌قطعيت در آينده نزديك، بايد داده‌ها و چالش‌هاي پژوهشي قابل‌توجهي برطرف شوند تا بتوان برنامه پايداري منابع آب زيرزميني در كشور را در راستاي بهبود برنامه‌هاي پايداري منابع آب زيرزميني و با توجه به اقتصاد اين منابع تدوين نمود.