مقايسه‌ عناصر روستايي در جاي خالي سلوچ محمود دولت‌آبادي و صد سال تنهايي گابريل گارسيا ماركز بر اساس مؤلفه‏هاي ادبيات اقليمي

محمود دولت‌آبادي از جمله نويسندگان خطۀ خراسان است كه آثار داستاني خود را با ويژگي‌هاي اقليمي و به ويژه مؤلفه‌هاي روستايي پديد آورده است. گابريل گارسيا ماركز نيز در آمريكاي جنوبي از نويسندگاني است كه داراي آثاري خاص با ويژگي‌هاي منحصر به فرد است. در اين پژوهش، رمان جاي خالي سلوچ و صد سال تنهايي با روش توصيفي – تحليلي و تطبيقي از جهت تفاوت‌ها و تشابهات ادبيات اقليمي با هم مقايسه شده‌اند. با وجود تفاوت‏هاي زيادي كه ميان نحوه پرداختن اين دو نويسنده به اين مضامين وجود دارد در اين دو رمان در حوزه‌ ويژگي‌هاي اقليمي روستاها تشابهاتي ديده مي‏شود كه بيشتر سبك زندگي روستايي، موقعيت دهكده و خانه‏ها، نزديكي به طبيعت بكر، دوري از زندگي تجملي و برخي شرايط زندگي كه سادگي و ابتدايي بودن احتياجات را شامل مي‏شود. تفاوت‌هاي اين دو رمان در حوزه‌ فرهنگ و اوضاع اجتماعي بروز مي‏كند. دولت‌آبادي محيطي كاملاً روستايي را به تصوير كشيده كه همه‌ ويژگي‌‌هاي روستا را در آن مي‌توان ديد و هدفش نشان دادن مشكلات روستائيان در دهه‌ چهل ايران و نحوه‌ تعامل مردم با آن بوده است، اما ماركز با هدف نشان دادن چگونگي تبديل يك دهكده به شهري بزرگ و پيشرفته، ماكوندو را پديد آورده و كمتر به ويژگي‌‌هاي روستايي آن پرداخته است و بيشتر آداب و رسوم و باور‌هاي مردم آمريكاي جنوبي را به عنوان شرايط اقليمي نشان داده است.