بررسي و تحليل دو مجموعه‌ جديد اشعار نيما يوشيج («نواي كاروان» و «صدسالِ دگر») بر اساس تئوري‌هاي او درباره‌ شعر و شاعري

«صدسال دگر» و «نواي كاروان» دو مجموعه‌ منتشر شده‌ تازه اي است كه به همت فرهنگستان زبان و ادبيات فارسي از ميراث نيما يوشيج چاپ ‌شده است. تئوري هاي نيما يوشيج درباره‌ شعر و شاعري در مجموعه هاي چاپ شده‌ پيشين او آمده است و سير تحولات شعري او را مي توان ترسيم كرد؛ با اين وجود بسياري از اشعار ديگر نيما يوشيج در اين دو دفتر اخير وجود دارند كه در تحليل روند تحولات شعري او بسيار حائز اهميت اند. در پژوهش حاضر با در نظر گرفتن مهم ترين نظريات نيما از جمله توجه به سمبليسم، دكلماسيون و روند طبيعي كلام، الگوي وصفي و روايي، عينيت و ذهنيت، هارموني و استحاله به بررسي اين دو مجموعه پرداخته ايم. نتايج نشان مي دهد كه نيما براي رسيدن به سمبليسم علاوه بر ادبيات غرب به ادبيات كلاسيك خصوصاً «تمثيل» و «نمادهاي عرفاني» علاقه‌ زيادي نشان مي دهد. علاوه بر ساختار نمايشي، نيما از ظرفيت «روايت» و «داستان» براي بيان مطالب خود استفاده مي كند و تلاش مي كند تا با طبيعت درآميزد و برخلاف شعر كلاسيك، توصيفي عيني و بيروني از آن ارائه بدهد. نيما شعر كلاسيك را داراي وحدتي اندام‌وار نمي بيند و تمام عناصر شعر را در راستاي ايجاد يك تركيب هماهنگ كه آن را «هارموني» و «فرم» مي نامد، قرار مي دهد.