مواجهه با خشونت شغلي و عوامل مرتبط با آن در پرستاران شاغل در بيمارستان هاي تابعه دانشگاه علوم پزشكي گلستان

زمينه. خشونت محل كار در نظام بهداشتي و درماني به يك موضوع مهم در سياست گذاري در سالهاي اخير تبديل شده و به عنوان يكي از مهمترين و پيچيده ترين مسائل نظام مطرح مي باشد. با توجه به عدم انجام مطالعه اي مشابه در استان گلستان، اين مطالعه با هدف تعيين ميزان مواجهه با خشونت محل كار عليه پرستاران و عوامل مرتبط با آن انجام گرفت. روش كار. اين مطالعه مقطعي، در بيمارستانهاي تابعه دانشگاه علوم پزشكي گلستان در سال 1400 انجام شد. 293 نفر از پرستاران، پس از نمونهگيري به روش طبقهاي تصادفي وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوري داده ها، متغيرهاي دموگرافيك و شغلي و همچنين پرسشنامه خشونت محل كار بود و با كمك روشهاي آمار توصيفي و آزمونهاي من-ويتني، اسپيرمن، كروسكال-واليس و كاي اسكوئر در نرمافزار SPSS-23 در سطح معناداري 0/05 تحليل شد. يافتهها. ميانگين سني پرستاران شركتكننده در مطالعه 7/16 ±33/93 سال و ميانگين سابقه كار آنها 6/32 ±9/82 سال بود. 82/6 درصد زن و بقيه مرد بودند. ميزان شيوع خشونت محيط كار در مدت يكسال 86 درصد بود. خشونتهاي رواني و فيزيكي به ترتيب با فراواني 79/5 درصد و 42/7 درصد داراي بيشترين رخداد بودند. 57/7 درصد پرستاران، خشونت ايجاد شده را گزارش نكرده بودند. در مقابل اين خشونتها، بيشترين واكنش پرستاران مورد مطالعه دعوت كردن مهاجم به آرامش، در ميان گذاشتن موضوع با همكاران و عدم اقدام خاص به ترتيب با فراواني 42/3 درصد، 23/5 درصد و 19/5 درصد بود. بين خشونت فيزيكي با متغير جنسي پرستاران (0/024= P) و بخش خدمتي (0/003= P) ارتباط معناداري مشاهده شد. خشونت جنسي نيز با بخش خدمتي پرستاران (0/046= P) ارتباط معناداري داشت. بين خشونت نژادي با متغير جنسي (0/001= P)، بخش خدمتي (0/028= P) و شيفت كاري (0/005= P) رابطه معناداري مشاهده شد. نتيجه گيري. طبق نتايج، ميزان شيوع خشونت محيط كار بطور كلي در مدت يكسال ميزان بالايي داشت، ولي اكثر پرستاران خشونت ايجاد شده را گزارش نكرده بودند. بنابراين، سياست گذاران درماني و مديران بيمارستاني بايد ارتقا مهارتهاي ارتباطي پرستاران، تدابير امنيتي، آموزش كاركنان درباره مديريت خشم و كاهش فشار كاري پرستاران را مد نظر قرار دهند.