پيش بيني كننده هاي طول مدت بستري در بخش ICU در بيماران مبتلا به كوويد 19: يك مطالعه گذشته نگر

زمينه. شواهد موجود، همراهي طولاني مدت كوويد-19 و ساير سويه هاي آن با زندگي انسان را قابل پيش بيني ساخته است. مطالعات مختلف، عوامل متفاوت و در بعضي موارد متناقضي را به عنوان عوامل تعيين كننده طول مدت بستري بيماران مبتلا به كوويد-19 مطرح كرده اند. مطالعه حاضر با هدف شناسايي عوامل مرتبط با طول مدت بستري در بخش ICU طراحي شده است. روش كار. مطالعه ي حاضر داده هاي مربوط به بيماران 1 تا 97 ساله مبتلا به كوويد-19 ثبت شده در نظام ثبت كوويد-19 اصفهان را به صورت گذشته نگر مورد آناليز قرار داده است. داده هاي آن دسته از بيماران مبتلا به كوويد-19 (453 نفر) كه در زمان ترخيص زنده بودند در مطالعه حاضر مورد آناليز قرار گرفتند. اطلاعات مربوط به يافته هاي آزمايشگاهي، داده هاي باليني و بيماري هاي همراه گردآوري شد. در آناليز خام از آزمون هاي تي تست، همبستگي و آناليز واريانس استفاده شد. از مدل رگرسيون خطي براي تعيين فاكتورهاي مرتبط با طول مدت بستري و اهميت آنها استفاده شد. يافته ها. ميانگين انحراف معيار(SD) روزهاي بستري در بخش مراقبت هاي ويژه 64/ 0 (39/ 2) بود. مقادير بيشتر از نرمال INR، هموگلوبين و كراتينين به طور متوسط مدت زمان بستري در ICU را به ترتيب 45/ 2 ، (p 0.001) 0/72 (p 0.001) 3/82 (p=0.001روز افزايش دادند. از بين بيماري هاي زمينه اي، وجود ساير بيماري هاي تنفسي به طرز معني داري ميانگين مدت زمان اقامت در بخش ICU را 5/ 1 روز افزايش داد (p=0/024). ضرايب رگرسيوني استاندارد شده نيز نشان داد كه مقادير بيشتر از نرمال هموگلوبين و همچنين افزايش مقاديرWBC مهم ترين متغيرهاي پيش بيني كننده ي طول مدت بستري در بخش ICU بودند. نتيجه گيري. مقادير بيشتر از نرمال هموگلوبين و همچنين افزايش مقادير WBC مهم ترين متغيرهاي پيش بيني كننده ي طول مدت بستري در بخش ICU هستند. يافته هاي مطالعه حاضر مي تواند در تصميم گيري هاي متخصصين براي كاهش مدت زمان بستري در بخش ICU و كمك به تشخيص موارد بحراني تر كمك كننده باشند.