سناريوي چندجانبه ‏گرايي در نظم پساكرونا و راهبرد سياست‌گذاري ايران در آن

تاريخ باستان همواره شاهد علاقۀ انسان‌ها براي پيش‌بيني آينده بوده است. اما پاسخ به اين علاقه در دوره‌هاي باستان بيشتر محصول گمانه‌زني‌ها بوده است. بنابراين جذابيت شناخت آينده و اتكاي گمانه‌زني بر خطا و خيال سبب شد تا روند گرايش به دانستن آينده بر پايۀ تفكر سيستماتيك و بهره‌گيري از داده‌هاي علمي قرار گيرد. اين تفكر سيستماتيك كه آينده‌پژوهي يا علم تشخيص آينده ناميده مي‏شود، امروزه جايگاه مهمي به‌دست آورده است. اين جايگاه به‏ويژه در عصري كه مي‏توان آن را عصر بحران‌هاي مكرر ناميد اهميت دوچنداني دارد. زيرا در عصر بستر بحران‌ها، وجود ردپايي از آينده مي‌تواند ضمن اينكه از غافگيري جلوگيري كند، دولت‌ها را در كاهش آسيب‌ها و آمادگي براي به‌كارگرفتن بهترين تصميم ياري كند. در اين پژوهش به‌دنبال پاسخ اين پرسش هستيم كه چندجانبه‏گرايي در نظام پساكرونا مبتني بر چه نوع سناريويي خواهد بود و راهبردهاي جمهوري اسلامي ايران در اين سناريو چه بايد باشد؟ با توجه به روش آينده‏پژوهانه، فرضيه‏اي در پاسخ به اين پرسش ارائه نداديم و يافته‏ها در چارچوب سناريوسازي و بهره‏گيري از رويكرد تلفيقي نشان داد كه چندجانبه‏گرايي سناريويي مطلوب در دنياي پساكروناست و ايران به‌عنوان بازيگري بالقوه، نيازمند كاربست راهبردهايي ويژه براي سهيم‌شدن در ايجاد اين نظم مطلوب است.