خوانشي دلوزي از سيستم استبداد پارانوئيك در شمال آفريقا و ظهور زايش ميل در تحولات بهار‌ عربي (مطالعۀ موردي: مصر، تونس، ليبي)

خيزش جهان عرب در قالب بهار عربي فصل جديدي در تحولات خاورميانه ايجاد كرد. از اين زمان به بعد، تغييرات مهمي در ساختار سياسي و اجتماعي برخي از كشورهاي عربي ايجاد شد. در فرايند بهار عربي، استبداد جهان عرب به چالش كشيده شد و انرژي توده‌هاي ناراضي در قالب اعتراض‌هاي پيوستۀ خياباني و انقلابي نمايان شد. تحليل اين خيزش‌ها از جهت رواني تأمل‌برانگيز است. به‌شكلي ‌كه توده‌هاي ناراضي جهان عرب با ايجاد نشانگان همراه با تغيير، نظام نشانگاني استبداد ديرپاي عربي را به چالش كشيدند و توانستند مطلوب‌هاي نشانگاني خود را بروز دهند و آن را از ساحت قدرت مطالبه كنند. از آنجا كه اين اعتراض‌ها جنبۀ بنيادين نداشت، بيشتر در قالب ائتلاف سياسي بي‌نتيجه نمايان شد و توانست به‌صورت ايجابي ماهيت انقلاب سياسي و همه‌جانبه را از خود نشان دهد. در اين مقاله به‌دنبال پاسخ اين پرسش هستيم كه فرايند تنوع و تحول در كشور‌هاي شمال آفريقا به‌واسطۀ بهار عربي چگونه بوده و سياست ميل به قدرت چه مسيري را طي كرده است؟ فرضيۀ اين مقاله ريشه‌داربودن ساختار پارانوئيك نظام استبدادي در جهان عرب را مانع اصلي استقرارنيافتن نظم دموكراتيك در اين جوامع مي‌داند. در اين مقاله مي‌خواهيم روند تحولات بهار عربي را با بهره‌گيري از نظريۀ ژيل دلوز بررسي و تحليل كنيم.