سياستگذاري اتصال تهديدات امنيتي ايران در محيط منطقه‌اي

سياستگذاري اتصال تهديدات امنيتي بخشي از نشانه‌هاي امنيت‌سازي بازيگران منطقه‌اي و فرامنطقه‌اي براي محدودسازي قدرت ايران تلقي مي‌شود. در اين فرايند مي‌توان نقش امنيتي بازيگراني همانند اسرائيل، انگليس و ايالات متحده آمريكا در سازمان‌دهي پيوند و اتصال تهديدات تاكتيكي و راهبردي عليه ايران را مشاهده نمود. پرسش اصلي مقاله اين است كه «سياستگذاري اتصال تهديدات امنيتي ايران داراي چه ويژگي‌هايي بوده و چه تاثيري بر امنيت و موقعيت منطقه‌اي ايران خواهد داشت؟» فرضيه مقاله به اين موضوع  اشاره دارد كه سياستگذاري اتصال تهديدات امنيتي ايران مبتني بر شاخص‌هايي همانند ائتلاف‌گرايي، گسترش همكاري‌هاي اقتصادي منطقه‌اي و تحرك ژئوپليتيكي در حوزه آسياي جنوب غربي تا قفقاز جنوبي مي‌باشد. كنسرسيوم امنيتي محدودكننده قدرت منطقه ايران تلاش نموده است تا زيرساخت‌هاي لازم براي  شكل‌گيري مثلث ژئوپليتيكي «تركيه، آذربايجان و اسرائيل» را شكل داده و از اين طريق، زمينه محاصره و محدودسازي مرحله‌اي قدرت تاكتيكي ايران در محيط منطقه‌اي را به وجود آ‌ورد. در تنظيم اين نوشتار از نظريه سياستگذاري موازنه تهديد استفاده شده است. اينگونه از سياستگذاري، مبتني بر تنظيم شكل خاصي از ائتلاف بين بازيگراني است كه تهديدات مشترك و نسبتاً يكساني را احساس مي‌كنند.