بررسي استرس اكسيداتيو و ژن BDNF در هيپوكامپ موش‌ هاي صحرايي باردار تيمار شده با اتانول و تاثير آن بر تعداد و وزن فرزندان

زمينه و هدف: مصرف الكل در دوران بارداري باعث آسيب به مادر و جنين در حال تكامل بخصوص سيستم عصبي مركزي ميشود. ايجاد استرس اكسيداتيو، فعال شدن مسيرهاي مرگ سلولي و مداخله در بيان فاكتورهاي نوروتروفيك جزو اختلالات حاصل از الكل ميباشد. اين مطالعه با هدف بررسي ارتباط بين استرس اكسيداتيو و و ميزان بيان ژن BDNF هيپوكامپ موش‌هاي صحرايي باردار تيمار شده با اتانول و تاثير آن بر تعداد و وزن فرزندان انجام شد. روش ها: موش هاي صحرايي باردار به پنج گروه شش تايي تقسيم شدند: گروه كنترل (فقط آب مقطر) و چهار گروه تيمار كه اتانول (20 درصد، 4/5 گرم/كيلوگرم) را به صورت گاواژ دهاني به ترتيب در 5 روز اول، دهه اول بارداري، دهه دوم بارداري و كل دوران بارداري، دريافت نمودند. مادران در دوران بارداري و فرزندان پس از تولد وزن شدند. مادران سه هفته پس از زايمان طبق اصول اخلاقي قرباني شدند و بافت هيپوكامپ مغز آنها استخراج شد. فعاليت گلوتاتيون پراكسيداز (GPx)، سوپراكسيد دسموتاز (SOD) و مالون دي آلدئيد (MDA) در هيپوكامپ نمونه ها از طريق اسپكتروفتومتري ارزيابي شد. ميزان بيان ژن BDNF با روش RT-PCR اندازهگيري شد. براي تحليل داده ها از نرم افزارهاي SPSS، Excel و آزمون هاي آماري آناليز واريانس يك طرفه و توكي استفاده شد. نتايج: تجويز اتانول به موش هاي باردار تاثيري بر وزن مادران نداشت، اما موجب كاهش تعداد و وزن فرزندان، افزايش ميزان MDA، افزايش فعاليت SOD، كاهش فعاليت GPx و بيان BDNF در مقايسه با گروه كنترل شد. نتيجه گيري: اتانول بيشترين اثرات نامطلوب خود را در گروههاي تحت تيمار در دهه ي دوم بارداري و كل دوره ي بارداري موش هاي صحرايي مادر داشته است.