تأثير درمان راه حل محور بر تنظيم عاطفي بين فردي و خودمهارگري دانش آموزان ابتدايي

زمينه و هدف: توجه به سلامت رواني و جسمي دانش‌آموزان به‌خصوص دانش‌آموزان دوره ابتدايي به‌عنوان آينده‌سازان و نيروي انساني فرداي كشور از اهميت بسياري برخوردار است. از اين رو پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان راه‌حل‌محور بر تنظيم عاطفي بين‌ فردي و خودمهارگري دانش‌آموزان دوره دوم ابتدايي انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نظر هدف كاربردي و از نظر روش، شبه‌ آزمايشي با طرح پيش‌آزمون- پس‌ آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل تمامي دانش‌ آموزان دوره دوم ابتدايي شهرستان فولادشهر بود كه به روش در دسترس 30 نفر انتخاب و به‌صورت تصادفي در دو گروه 15 نفرِ آزمايش و گواه جايدهي شدند. شركت‌كنندگان گروه آزمايش 8 جلسه پروتكل درمان راه‌حل‌ محور را دريافت كردند، در حالي كه گروه گواه هيچ مداخله‌اي دريافت نكردند. ابزار جمع‌آوري اطلاعات در اين پژوهش پرسشنامه‌هاي خودمهارگري (اشنايدر، 2005) و پرسشنامه تنظيم عاطفي بين‌ فردي (هافمن و همكاران، 2016) بود. در پايان تحليل داده‌ها با استفاده از تحليل كوواريانس تك‌متغيري يك‌راهه توسط نرم‌افزار spss26 انجام شد. يافته‌ ها: نتايج نشان دادند كه تفاوت گروه آزمايش و گواه در مرحله پس‌ آزمون در متغيرهاي خودمهارگري، تنظيم عاطفي بين‌ فردي و مؤلفه‌ هاي عاطفه مثبت، توجه مثبت به عواطف ديگران، آرامش‌دهي عاطفي، و توجه به عواطف اجتماعي معنادار است (p 0/05)؛ بنابراين مي‌ توان گفت تفاوت معناداري بين اثربخشي درمان راه‌ حل‌ محور در متغيرهاي خودمهارگري و تنظيم عاطفي بين‌ فردي وجود دارد(p 0/05). نتيجه‌ گيري: بر اساس يافته‌ هاي به دست‌آمده، روش درمان راه‌ حل‌محور از اندوخته‌ها و توانايي‌ هاي كودكان در فرايند تغيير الگوهاي ارتباطي استفاده مي‌ كند كه تصويري از اميد را در مراجعان ايجاد كرد؛ در نتيجه درمان راه‌حل‌محور، حس خودمهارگري و مديريت روابط و مهارگري عواطف را در مراجعان تقويت مي‌كند.