رفتار سنجي شهروندان تهراني براي مشاركت در انجام كشاورزي شهري مطالعه موردي: منطقه 22 شهر تهران

امروزه منابع تأمين‌كننده غذاي بشر توسط عوامل گوناگوني از قبيل كاهش زمين‌هاي قابل كشت و حاصلخيز در مقياس محلي، وابستگي روزافزون به سوخت‌هاي فسيلي براي توليد، فرآوري و حمل‌ونقل مواد غذايي در مقياس جهاني مورد تهديد قرارگرفته است. بازانديشي در روند توليد به مصرف و خودكفايي در رفع نيازهاي شهري ازجمله راه‌حل‌هايي است كه در قالب نوع جديدي از كشاورزي به‌نام كشاورزي شهري ظهور مي‌يابد. هدف از اين مطالعه بررسي مشاركت و عوامل تأثيرگذار بر آن در جهت توسعه كشاورزي شهري در شهر تهران بود. اين پژوهش از نوع توصيفي ـ همبستگي بود و به روش پيمايشي انجام‌شده است. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد. گروهي از كارشناسان شهرداري تهران و تعدادي از اعضاي هيئت‌علمي ترويج و آموزش كشاورزي روايي پرسشنامه را تأييد كردند. ضريب پايايي براي بخش‌هاي گوناگون پرسشنامه با انجام آزمون پيشاهنگي محاسبه و مقدار قابل‌قبول به دست آمد. بر اساس يافته‌هاي تحقيق، ميانگين همه متغيرها به‌جز هنجار ذهني بالاتر از حد متوسط مي‌باشد. نتايج همبستگي بين متغيرها حاكي از آن است كه بين همه متغيرها با رفتار شهروندان براي انجام كشاورزي شهري رابطه مثبت و معني‌داري وجود دارد. از ميان متغيرهاي بررسي‌شده، كنترل رفتار ادراك‌شده داراي بيشترين همبستگي و اثر علي كل، و بعدازآن تمايل داراي بيشترين اثر علي كل بر رفتار شهروندان براي مشاركت در كشاورزي شهري مي‌باشد. با توجه به نتايج تحقيق، پيشنهادهايي كاربردي در راستاي ترويج و توسعه كشاورزي شهري در شهر تهران ارائه شد است.