مساله آب و شكل‌گيري تعادل سياسي-اجتماعي در توسعه جامعه ايراني (مورد مطالعه: نظام مديريت آب در حوضه زاينده‌رود)

كم آبي و ويژگي هاي اقليمي، يكي از مهم‌ترين وجوه تمايزي است كه نظريه پرداران توسعه در توضيح ويژگي ها و شرايط جوامع شرقي و ايران در تحولات اجتماعي جامعه به آن توجه كرده اند. اين نگرش منجر به ارائه نظرياتي ازجمله شيوه توليد آسيايي، استبداد شرقي و استبداد ايراني شده است كه هركدام با توجه به برخي از ويژگي هاي جامعه، سعي در ارائه توضيحي در مناسبات توسعه شرق و پيوند آن با آب داشته اند كه نتوانسته اند با توجه به مشخصات جامعه ايراني، پاسخ دقيقي براي آن تبيين كنند. اين مطالعه با بهره گيري از روش تحقيق كيفي و مطالعات تاريخي، با بررسي اسناد و هم‌چنين مشاهده و مصاحبه با كشاورزان، سياست گذاران و مردم ساكن حوضه زاينده‌رود، تصوير دقيق‌تري از پيوند آب و توسعه در جغرافياي اين منطقه از ايران ارائه مي‌دهد. نتايج به‌دست آمده در اين تحقيق نشان مي دهد كه مسئله كم آبي در ايران سبب شكل گيري نظامي شده است كه برآمده از دو بازوي مشروعيت سياسي و مقبوليت اجتماعي با فرآيند هاي انتصاب و انتخاب است و توسعه جامعه ايراني، منوط به توازن قواي اين دو بخش بوده و چنان‌چه تعادل قدرت آنان بر هم بخورد، جامعه به‌سمت استبداد سياسي و يا انقلاب اجتماعي حركت مي كند.