نگرش كادر درماني در خصوص دستور عدم احيا: مروري بر مطالعات انجام شده در ايران

مقدمه: درمان بيماران در روزهاي پاياني زندگي، همواره چالشي براي كادر درمان، از جمله: پزشكان و پرستاران بوده است و تصميم گيري در مورد ادامۀ درمان در اين نوع بيماران، يكي از اساسي ترين نيازهاي متخصصان سلامت مي باشد. پژوهش حاضر، با هدف بررسي نگرش كادر درماني، در خصوص دستور عدم احيا، مروري بر مطالعات انجام شده در ايران، انجام شده است. روش كار: اين پژوهش از نوع مرور نظام مند، مي باشد. براي بررسي اوليۀ مطالعات انجام شده، از مقالات پايگاه هاي اطلاعاتي فارسي زبان، مانند:SID ،Iranmedex ،Magiran  و  انگليسي زبان، ازجمله: Science Direct, web of science و Scopus و موتورهاي جستجوگر PubMed و Google Scholar، بدون محدوديت زماني و جستجوي منطقي كليدواژه هاي فارسي، شامل: «عدم احياي قلبي – ريوي»، «سياست‌هاي منع احيا»، «دستور عدم احيا»، «ايران» و... و كليدواژه هاي انگليسي، مانند: cardiopulmonary  do-not-resuscitate,  do-not-resuscitate  policy, iran,,  do-not-resuscitate   order, DNR، استفاده گرديد. ارزيابي كيفيت مقالات، با استفاده از چك ليست استاندارد STROBE، صورت گرفت. يافته‌ها: در مرحلۀ اوليۀ جستجوي مطالعات، 963 مقاله بررسي گرديد؛ سپس پژوهشگران، به بررسي مطالعات جستجو شده پرداختند و تعداد 952 مقاله، به دليل مرتبط نبودن با موضوع مورد بررسي، تكراري بودن و عدم دسترسي به مقاله، كامل حذف گرديد. انتخاب پژوهش هاي توصيفي صورت گرفته در ايران، به هر دو زبان فارسي و انگليسي انجام شد كه در نهايت 11 مقاله، جهت تحليل و نگارش تحقيق، استفاده گرديد. مقالات در سه طبقۀ اصلي، مورد ارزيابي نگرش ها، ابزارها و سياست ها، مورد بررسي قرار گرفت. نتيجه گيري: با توجه به وجود نگرش مثبت در مطالعات، پيشنهاد مي شود ضمن توسعه، يكپارچه سازي و استانداردسازي ابزارهاي نگرش سنجي و بررسي نقش ساير متغيّرهاي ميانجي، بر نگرش كادر درمان نسبت به دستورعدم احيا، لازم است كه ملاحظات اخلاقي، فقهي و حقوقي اين امر به درستي مورد تحليل قرار گيرد و بر طبق آن دستورالعمل اجرايي شفافي در اختيار كادر درمان، قرار گيرد.