تحليل جرم‌شناسيِ رابطه بين سرمايه اجتماعي و نرخ جرم سرقت

زمينه و هدف: يكي از مباحث محوري در جرم‌شناسي، پيدايش همبسته‌هايي است كه مي‌توان از آن به‌عنوان علل پيدايش و گسترش جرم در جامعه دانست؛ از اين‌سو، جرم‌شناسان و جامعه‌شناسان علاقه‌مند بررسي نظري و تجربي علل پيدايش و ظهور نرخ‌هاي مختلف كجرو‌ي‌هاي اجتماعي و از جمله نرخ جرم مي‌باشند. هدف از اين مقاله، بررسي رابطۀ بين سرمايۀ اجتماعي و نرخ جرم با تأكيد بر جر و سرقت در جامعۀ ايراني است. روش: اين پژوهش در راستاي اهداف بنيادي و كاربردي ريشه‌يابي علل پيدايش و ظهور جرم سرقت با استناد به داده‌هاي پردازش‌شده‌اي كه توسط گزارش‌هاي رسمي از سال 1390 الي 1395 مي‌باشد و روش اين مطالعه از نوع تحليل ثانوي مي‌باشد؛ بدين منظور پس از بررسي‌هاي علمي گزارش‌هاي نرخ جرم در گزارش‌هاي رسمي سازمان ثبت احوال و نيروي انتظامي از يك‌طرف و گزارشِ رسمي وزارت كشور در باب سنجش سرمايۀ اجتماعي پرداخته شده است.يافته ها و نتايج: نتايج اين پژوهش حاكي از آن است كه سرمايه اجتماعي در جامعه ايراني در شرايط مطلوبي قرار ندارد و ميانگين سرمايه اجتماعي كشور (2.45=µ) كمتر از ميانگين حد متوسط است. همچنين از 31 استان كشور، ميانگين 18 استان كه رتبه يك تا هجده دارند، كمتر از ميانگين كشوري است و استان كردستان و كرمانشاه(1.97=µ) پايين‌ترين و لرستان (3.15=µ) بالاترين ميانگين سرمايه اجتماعي را دارا هستند و همچنين نتايج آزمون پيرسون نشان مي‌دهد رابطه ابعاد سرمايه اجتماعي و سرقت در حد متوسط است.