طراحي الگوي پارادايمي توسعه استعدادهاي ديجيتال؛ با محوريت صنعت بانكداري ايران

گرايش جديدي كه در حوزه منابع انساني به‌ويژه در دهه گذشته رخ داده است، موضوع استعداد ديجيتال است. اين رخداد به‌طور مسلم تحت‌تأثير تحول در اقتصاد ديجيتال و آثاري است كه فناوري‌هاي ديجيتالي مانند هوش مصنوعي بر فضاي كسب‌و‌كارها بر جاي نهاده است. ازآنجايي‌كه مطالعات اندكي در زمينه استعداد ديجيتال انجام شده است، هنوز آگاهي كافي دراين‌باره كه استعداد ديجيتال چيست و بايد چه اقداماتي در اين زمينه انجام داد، وجود ندارد. بنابراين، اين پژوهش به‌عنوان يكي از ابتدايي‌ترين مطالعات در زمينه استعداد ديجيتال به بررسي اين موضوع در صنعت بانكداري پرداخته است. رهيافت پژوهشي در اين مطالعه نظريه داده‌بنياد است. داده‌ها از راه مصاحبه به‌دست ‌آمدند. در پايان يافته‌هاي پژوهش ناظر بر استخراج 326 كد باز مرتبه اول مشترك (از ميان 434 كد مرتبه اول)، 72 كد باز مرتبه دوم (حاصل از كدگذاري كدهاي باز مشترك)، 24 مقوله‌محوري و 5 مقوله گزينشي شامل جهت‌گيري‌هاي فلسفي و سازماني كسب‌و‌كار ديجيتال‌گرا؛ نگاشت‌شناختي استعداد ديجيتال مبتني بر ابتكارات ديجيتالي‌سازي؛ شناخت الگوهاي موقعيتي و چشم‌اندازي با هدف درك رويدادهاي محيطي؛ جهت‌گيري‌هاي اقدامات راهبردي در توسعه DTs و ارتقاي سطح عملكرد فردي و سازماني، شدند.