مدلي براي تبيين نقش رهبري اشتراكي در بهره‌وري شركت‌هاي دانش‌بنيان

توجه دولت‌ها به اقتصاد دانش‌بنيان و ظهور گسترده شركت‌هاي دانش‌بنيان و همچنين خلق ارزش بر پايه دانش و اهميت يافتن نيروي كار دانشي در سازمان‌ها، شيوه‌هاي نوين رهبري و مديريت متناسب با موقعيت خاص اين شركت‌ها را مي‌طلبد. در نظريه رهبري متناسب با نيروي كار دانشي كه خواهان مراتبي از استقلال بوده، در محيط‌هايي با پيچيدگي بالا و در هم تنيدگي نقش‌ها مشغول به كار مي‌باشند، رهبري اشتراكي به‌عنوان عامل افزايش عملكرد فردي، اثربخشي تيم‌ها و افزايش بهره‌وري در سازمان‌ها پيشنهاد شده است. اين پژوهش با هدف واكاوي پيامدهاي رهبري اشتراكي در شركت‌هاي دانش‌بنيان و همچنين تعيين متغيرهاي مؤثر بر فرآيند اجراي اين سبك رهبري در شركت‌هاي دانش‌بنيان صورت پذيرفت. اين تحقيق، به لحاظ هدف از نوع تحقيقات توسعه‌اي و كاربردي و به لحاظ روش از نوع تحقيقات توصيفي است كه به روش آميخته اكتشافي انجام شد. مديران و كاركنان شركت‌هاي دانش‌بنيان حوزه فناوري اطلاعات و ارتباطات جامعه آماري تحقيق را تشكيل دادند. در بخش كيفي، نمونه‌گيري به روش هدفمند انجام و حجم نمونه براساس رسيدن به اشباع نظري تعيين شد. در بخش كمّي نيز نمونه‌گيري به روش در دسترس انجام شد. در خلال هيجده مصاحبه انجام شده، نتايج رهبري سازماني در سطح فردي با افزايش انگيزش، تعهد سازماني، رضايت شغلي و توسعه مهارت‌ها، در سطح تيمي انسجام گروهي، توانمندسازي تيمي و هويت گروهي و در بعد سازماني بهره‌وري، يادگيري سازماني و نوآوري احصا شد. همچنين در اين مورد، اشتراك دانش به‌عنوان متغير ميانجي شناسايي شد. اين عوامل با داده‌هاي به‌دست‌آمده از 127 پرسشنامه الكترونيك كه با تكنيك حداقل مربعات جزئي تحليل شدند، نيز تأييد شد.