مدل تصميم‌گيري راهبردي مبتني بر توانايي‌هاي شناختي مديران سازمان مديريت و برنامه‌ريزي استان اردبيل

تصميم‌گيري جزء مهم‌ترين و اصلي‌ترين وظيفه مديران است. تلاش براي ارتقاي اين وظيفه هميشه در جريان بوده و شناخت و توسعه توانايي‌ها و قابليت‌هاي مديران نقش انكارناپذيري در بهبود تصميمات دارد. ازآنجاكه سازمان‌هاي مديريت و برنامه‌ريزي كشور در صدر مهم‌ترين ارگان‌هاي تصميم‌گيري قرار دارد، در اين تحقيق، به تبيين تأثير توانايي شناختي بر تصميم‌گيري راهبردي مديران خواهيم پرداخت كه چگونه اين توانايي‌ها مي‌توانند در پيشبرد، تعلل يا تأخير و به ثمر رساندن برنامه‌هاي كلان اين نهاد تعيين‌كننده باشند. اين تحقيق از حيث هدف كاربردي و از نوع مطالعه موردي است. جمع‌آوري داده‌ها از مشاركت‌كنندگان اين پژوهش كه شامل مديران سازمان مديريت و برنامه استان اردبيل به تعداد 10 نفر بودند، از ابزار مصاحبه نيمه ساختاريافته انجام و تحليل داده‌ها با كدگذاري باز به روش تحليل محتواي كيفي انجام پذيرفت. نتايج نشان مي‌دهند مديريت در تصميم‌گيري از روي دادن چالش‌ها و بحران‌ها پيش از وقوع بحران پيشگيري مي‌كند؛ در صورت بروز بحران بيش از آنكه اطاله يابد يا به بهمني از مشكلات تبديل شوند، رفع مي‌شود. توانايي حل مسأله روند و نيل به اهداف به صورت نظام‌مند را تسريع مي‌كند. با خلاقيت پيش از آنكه مسائل و بحران‌ها سازمان را از پاي درآورند از مسيرهاي آسان، كم‌هزينه و سريع حل و تفكر انتقادي كارشناسان مباحث خسارت‌بار يا مخاطره‌آميز را طرح و بستري براي حل آن ايجاد مي‌كنند.