ارائه چارچوب تحليلي از مفهوم حكمراني متاورسي به‌منظور كاربست مديريت مشاركتي در حوزۀ ژئوپليتيك زيست‌محيطي

يكي از دغدغه هاي اصلي حاكميت هاي سياسي  محبوب و فراگير در عرصه هاي مختلف، نحوه تعامل و مشاركت آحاد جامعه با بخش هاي مختلف حاكميت است. از اين رو، توفيق حكومت ها در زمينه هاي مختلف اجتماعي، اقتصادي، سياسي، زيست محيطي و ... بدون مشاركت اجتماعي امري محال است. لذا مي بايست گونه اي از حكمراني در كشورها بر حسب ويژگي هايي نظير آداب و رسوم، هندسه مناسبات جامعه و شاخصه هاي بومي منطقه شكل گيرد كه علاوه بر افزايش مشاركت آحاد جامعه در تصميم سازي و تصميم گيري مسائل مختلف، از ويژگي هايي همچون پويايي، انعطاف پذيري، متصل بودن به ابزارهاي ارتباط جمعي و قابليت ارتقاء نيز برخوردار باشد. طي دهه هاي گذشته و با تغييراتي كه در جامعۀ جهاني به وجود آمده است، نياز به هوشمندسازي و مدرن سازي الگوهاي حكمراني بيش از پيش احساس مي شود. بنابراين هدف از اين مطالعه ارائۀ چارچوبي جامع و تحليلي از گونه اي از حكمراني است كه علاوه بر بروزرساني و هوشمندسازي مؤلفه هاي حكمراني، باعث افزايش مشاركت اجتماعي در همه زمينه ها به ويژه در موضوع ژئوپليتيك زيست محيطي شود. براي دستيابي به هدف مذكور، اين پژوهش با مرور مطالعات صورت گرفته در زمينه هاي حكمراني و متاورس و با استفاده از روش توصيفي- تحليلي و با استناد به منابع كتابخانه اي انجام شد. در اين تحقيق ضمن پرسش از چرايي حركت از گونه سوم به گونه اول مختصات حكمراني و همچنين لزوم بروزرساني مؤلفه هاي ربع اول مختصات حكمراني، با استفاده از صنعت نوظهور متاورس، مفهوم حكمراني متاورسي تبيين و چارچوب تحليلي آن در جهت رسيدن به شيوه اي از حكمراني جامعه محور- نتيجه محور - بومي محور، استدلال ميشود. سپس مديريت مشاركتي ماخوذ از نگاه حكمراني متاورسي مطرح و شيوه هاي كاربست اين نوع از مديريت در حل مسائل حوزۀ ژئوپليتيك زيست محيطي به بحث گذاشته مي شود.