بازنمايي «غيرت ناموسي» در سينماي دهه 1390 ايران

غيرت ناموسي يكي از مؤلفه‌هاي فرهنگي ـ اجتماعي جوامع مختلف، از جمله جامعه ايراني است. اين موضوع در دهه‌هاي اخير و با بسط انديشه‌هاي فمينيستي، بيش‌ازپيش به‌صورت انتقادي تحليل شده كه سرريز آن در هنر سينما قابل‌مشاهده است. پژوهش پيش‌رو با هدف بررسي بازنمايي غيرت ناموسي در سينماي دهه 1390 ايران، با روش تحليل گفتمان فركلاف انجام شده است. اين روش شامل سه مرحله توصيف، تفسير و تبيين است كه طي آن در مرحلۀ توصيف، ويژگي‌هاي صوري متن، در مرحلۀ تفسير بيناگفتمانيت‌ها و در مرحلۀ تبيين، تأثير ساختارهاي كلان اجتماعي بررسي مي‌شود. بدين‌منظور 3 فيلم خانه دختر، خانه پدري و شناي پروانه از مجموعه فيلم‌هاي اكران شده در دهه 1390 با شيوۀ نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شده و مورد تحليل قرار گرفتند. نتايج حاكي از آن است كه در پرتوي تأثيرات فرايند جهاني‎شدن بر سينماي ايران، بسط ادبيات فمينيستي، سياست‌هاي فرهنگي جشنواره‌هاي سينمايي بين‌المللي، توسعۀ طبقۀ متوسط شهري در ايران و سياست‌هاي فرهنگي دولت اعتدال، موضوع غيرت ناموسي در سينماي دهه 1390 ايران به‌مثابه پديده‌اي غيرعقلاني با تبعات مطلقاً زيان‌بار و برسازنده رابطۀ اقتدارگرايانه مرد نسبت به زن، بازنمايي شده است.