شناسايي مهمترين رويشگاه هاي درختچه گز در استان مركزي و بررسي تنوع ريخت شناسي آنها

گونه هاي درختچه گز در مناطق استپي و شوره‌زار گسترش دارند. ايـن‌ گونـه بـا سخت‌ترين شرايط اقليمي سازگار شده است و به همين دليل در خشك‌تـرين نقـاط ايران پراكنش دارد. در ايران به‌ندرت از گياهان بومي در فضاي سبز شهري استفاده مي‌شود. در نتيجه شناسايي گياهان بومي كه توانايي زينتي شدن را دارند، علاوه بر زيبايي مي‌تواند از فرسايش خاك جلوگيري كند. در اين پژوهش، 60 ژنوتيپ درختچه گز از 11 منطقه در استان مركزي در بهار و تابستان، بررسي شد و خصوصيات مورفولوژيكي آنها بر اساس صفات كمي (بر اساس كددهي) و كيفي ارزيابي گرديد. طول گل‌آذين روي ساقه سال جاري، تعداد خوشه ‌گل در هر ساقه، طول خوشه ‌گل، رنگ ساقه سال جاري، قطر ساقه يك ساله، رنگ گل، عادت رشدي درخت، قطر شاخه اصلي، طول شاخه اصلي، تراكم شاخه، تراكم برگ، انعطاف‌‌‌پذيري شاخه و غيره مورد بررسي قرار گرفت. بهترين زمان اندازه‌گيري در اواخر فروردين تا اوايل خرداد ماه بود. بر اساس نتايج تنوع زيادي بين صفات كمي و كيفي مورد مطالعه وجود داشت كه نشان دهنده ژرم پلاسم غني اين استان است. براي انتخاب گياهان بومي در منظر شهري بايد به دنبال گونه هايي با نياز آبي كم، نياز به مراقبت كمتر و با ظرفيت زينتي زياد بود. بيشترين همبستگي مثبت بين قدرت رشدي درخت با تراكم درخت و بيشترين همبستگي منفي بين قطر خوشه گل با رنگ ساقه يك‌ساله بود. ژنوتيپ خسبيجان از جهت دارا بودن صفات مناسب مانند بلندترين طول گل‌آذين، حالت ايستاده درخت، تراكم شاخ و برگ زياد مي تواند به عنوان درختچه اي با كاربرد زينتي در فضاي سبز معرفي شود.