آموزش درس «آشنايي با معماري جهان» در ايران: تحليل مضموني ديدگاه ‏هاي مدرسان

هدف پژوهش حاضر شناسايي وضعيت كنوني آموزش درس معماري جهان در ايران از ديدگاه مدرسان است تا زمينه‏ اي براي استعمارزدايي از برنامۀ درسي آن فراهم شود. شركت ‏كنندگان در اين پژوهش نه نفر از مدرسان معماري جهان در نه دانشگاه دولتي هستند كه از طريق نمونه ‏گيري هدفمند گزينش شده‏ اند. گردآوري داده‏ ها با انجام مصاحبه ‏هاي نيمه ‏ساختاريافته صورت گرفت و از نظر مضموني تحليل شد و تا رسيدن به اشباع نظري ادامه يافت. شش مضمون اصلي در مصاحبه‏ ها يافت شد: انگيزه ‏هاي مدرسان، نتايج يادگيري دانشجويان، رويكردهاي آموزشي، راهبردهاي آموزشي، منابع آموزشي و معضلات آموزشي. بر اساس يافته‏ هاي پژوهش، مدرسان معماري جهان دانش ‏آموختگاني از رشتۀ معماري هستند كه به تاريخ علاقه دارند يا در زمينۀ تاريخ معماري پژوهش كرده‏ اند. از نگاه آنان اصلي‏ترين خروجي يادگيري درس تقويت مهارت‏هاي طراحي است. آنان براي تدريس از تركيبِ هشت رويكردِ تاريخ ‏نگارانه، تحليلي، تطبيقي، توصيفي، سياق‏مند، گونه‏ شناسانه، مفهومي و ميان‏ فرهنگي استفاده مي‏كنند. اصلي‏ ترين معضلات تدريس عبارتند از اندك بودن زمان درس، توجه بيشتر دانشكده ‏ها به دروس طراحي، فقدان منابع معتبر به زبان فارسي و امكان‏ ناپذيري بازديد از آثار تاريخي برون‏ مرزي. اين پژوهش با بررسي انگيزه‏ ها، نتايج يادگيري، رويكردها، راهبردها، منابع و مشكلات آموزشي، به غناي ادبيات آموزش معماري مي‏ افزايد و پيشنهادهايي براي توسعه و نوآوري برنامه‏ هاي درسي ارائه مي ‏كند.