خوانشي بر كيفيت طي‌الارض در نگاه عرفاني مولوي

عرفان يك‌ جريان معرفتي مبتني بر شهود و برخاسته از تهذيب نفس است كه مباني نظري آن در متون ديني و آثـارعرفاني و ادبي تجلي يافته است.مسئله طي الارض در عرفان به عنوان يكي از اقتضائات برخاسته از مراتب كشف صوري در راستاي  تجلي اسماء و صفات الهي تحليل و ارزيابي شده است. مراحل كمال آدمي از نگاه مولوي براساس تحول و تبديل وجود انسان‌ از نقص به سوي كمال نامنتاهي شكل مي گيرد. ايـن تبديل و تحول، افزون بر تأثير باطني ، در كالبد جـسم ماديّ او نيز اثر گذار است. ازاين‌رو از ديد مولوي كيفيت طي‌الارض در اين حوزه قابل‌تبيين مي باشد.  بر اين اساس، باطن انبياء و اولياء الهي داراي صفات و قابليت‌هاي خاصي است كه جسم آنان را از ديگر افراد متمايز مي‌كند و با توجه به تكامل و تعالي  جسم در اثر  سير و سلوك، زمينه لازم بـراي‌ پذيـرش كراماتي همچون طي‌الارض را فراهم مـي‌كند. در اين جستار پس از بررسي مفهوم طي‌الارض و مباني طرح اين مسئله در نگاه مولوي، به تشريح و تبين كيفيت تحقق آن مي‌پردازيم.