اثرات هم افزايي ال-دوپا و دوپامين با آگونيست گيرنده‌هاي MC3/MC4 ملانوكورتيني بر اخذ غذا در جوجه ها

تعديل اشتها شامل مجموعه اي از سازوكارهاي پيچيده فيزيولوژيك است كه نواحي مختلف دستگاه عصبي مركزي را تحت تاثير قرار مي‌دهند. پيش از اين نقش سيستم‌هاي دوپامينرژيك و ملانوكورتينرژيك در كنترل مركزي اخذ غذا در پرندگان به اثبات رسيده است. مطالعه كنوني با هدف بررسي اثرات هم‌افزايي سيستم دوپامينرژيك و سيستم ملانوكورتينرژيك بر رفتار تغذيه‌اي در جوجه‌‌هاي تخمگذار صورت گرفته است. اين مطالعه در سه آزمايش انجام گرفت، به طوريكه هر آزمايش از يك گروه كنترل و سه گروه تيمار تشكيل شده بود (12 جوجه در هر گروه). در تمامي گروه‌ها، پرندگان تزريق داخل بطني مغزي ‎محلول رقيق كننده يا ‏محلول دارويي را پس از 3 ساعت محروميت غذايي دريافت كردند. در آزمايش اول به منظور تعيين دوز تحت اثر دوپامين، در گروه‌هاي آزمايش به ترتيب سرم فيزيولوژي و دوپامين با دوزهاي 10، 20 و 40 نانومول تزريق گشت. در آزمايش دوم،  سرم فيزيولوژي، ال–دوپا (پيش‌ساز دوپامين، 250 نانومول)،  MTII(2.45 پيكومول، آگونيست گيرنده‌هاي MC4.3 ملانوكورتيني) و  ال-دوپا + MTII تزريق شد و آزمايش سوم مطابق با آزمايش دوم انجام گرفت با اين تفاوت كه دوپامين (10 نانومول) جايگزين ال- دوپا شد. پس از تزريق، آب و غذا بدون محدوديت در دسترس پرندگان قرار گرفت و مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن ‎اندازه گيري شد. بر اساس نتايج بدست آمده دوز 10 نانومول دوپامين به عنوان دوز تحت اثر آن تعيين گشت. همچنين مشاهده شد كه تزريق دوزهاي تحت اثر دوپامين ، ال-دوپا و MTII به تنهايي اثري بر اخذ غذا جوجه‌ها نداشته (0.05 p) و تنها تزريق‌هاي ال-دوپا + MTII و دوپامين + MTII سبب كاهش معني دار اخذ غذا در جوجه‌ها شدند (p 0.05).بر اساس يافته‌ها، به نظر مي‌رسد احتمالا يك اثر هم‌افزايي ميان سيستم دوپامينرژيك و سيستم ملانوكورتينرژيك در كنترل اخذ غذا در جوجه‌هاي تخمگذار وجود دارد.