ارزيابي اثرات پيش درماني با دفروكسامين بر روي بيان ژن‌هاي آنژيوژنيك VEGF ، ANGP1 و TGFβ1در سلول‌هاي بنيادي مشتق از چربي بيماران مبتلا به ديابت نوع 2

سلول‌هاي بنيادي مشتق از بافت چربي (ADSCs) يك درمان اميدواركننده براي ترميم زخم‌هاي ديابتي به شمار مي‌آيد. اما، اثربخشي درمان اتولوگ مبتني برADSC‌هاي مشتق از بيماران مبتلا به ديابت نياز به بهبود دارد. هدف از اين پژوهش، بررسي اثر پيش درماني با دفروكسامين بر روي بيان ژن‌هاي آنژيوژنيك در ADSC‌هاي ديابتي درمان شده با دفروكسامين بود. بدين منظور، بافت چربي شكمي از سه بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 و سه فرد سالم در بيمارستان آتيه‌ي تهران گرفته شد و ADSCs با روش آنزيمي استخراج و تا پاساژ سه كشت داده شدند. ADSC‌هاي ديابتي با غلظت‌هاي 75، 150 و 300 ميكرومولار دفروكسامين به مدت 24 و 48 ساعت تيمار شدند. سپس ميزان بقاي سلول‌ها با استفاده از تست WST1 و ميزان بيان ژن‌هاي VEGF، ANGP1 و TFGβ1 در ADSC‌هاي نرمال، ديابتي و ديابتي درمان شده با دفروكسامين با تكنيك Real time PCR مورد بررسي قرار گرفت.  نتايج مطالعه‌ي حاضر نشان داد كه ميزان بيان هر سه ژن‌‍‎ در نمونه‌هاي ديابتي نسبت به گروه نرمال به صورت معني دار كاهش يافته بود (p 0/05). اما ميزان بيان هر سه ژن بعد از درمان سلول‌ها با غلظت‌هاي 150 و 300 ميكرومولار دفروكسامين به مدت 24 ساعت به صورت محسوسي نسبت به گروه ديابتي درمان نشده افزايش يافته بود (P 0/05). به طور كلي، نتايج مطالعه‌ي ما نشان داد كه دفروكسامين به طور قابل‌ توجهي باعث افزايش معني‌دار بيان VEGF، ANGP1 و TGFβ1 در ADSCهاي ديابتي و افزايش ظرفيت آنژيوژنز آن‌ها مي‌شود.