نسبت شورمندي در فلسفۀ كي‌يركگور و زندگي انسان در عصر ترابشريت و هوش مصنوعي

يكي از بزرگ‌ترين مسائل و چالش‌هاي وجودي بشر از زمان ظهور و پيشرفت فنّاوري «انسان‌بودن» است. منظور از «انسان‌بودن» (در اين پژوهش) درمقابل ماشين‌ها، وجود (اگزيستانس) همراه با شورمندي است؛ شوري كه به‌زعم «سورن كي‌يركگور»، فيلسوف دانماركي، مهم‌ترين محرك زندگي بشر است. اين باور وجود دارد كه با پيشرفت فنّاوري، نزديك‌شدن انسان به ماشين‌ها و ورود انسان به عصر هوش مصنوعي و «ترابشريت» كه «مكس تگمارك» آن را «حيات ۳» مي‌نامد، نه‌تنها بقا، بلكه وجود (اگزيستانس) بشر نيز به خطر مي‌افتد. حدود دو قرن پيش، كي‌يركگور در يادداشت‌هاي روزانه‌اش و كتاب دو عصر: يك نقد ادبي به دورشدن انسان از شورمندي در عصر مدرن اشاره كرد. پژوهش حاضر به‌دنبال اين است كه با بررسي آراي كي‌يركگور درباب عصر حاضر و شور انسان، نسبت ميان شورمندي به‌عنوان محرك زندگي بشر و جايگاه انسان در رابطه با ماشين‌ها و زندگي در عصر ترابشريت و هوش مصنوعي را پيدا كند. در نتيجه نيز با استناد به نظريات كي‌يركگور مي‌توان دريافت بهترين راه فرار از انفعال براي انسان در عصر فنّاوري، انتخاب خود واقعي و اثبات وجود غيرجسماني بشر در مراحل اخلاقي و ديني است؛ به‌شرط آنكه چنين ‌ايده‌اي به فعل تبديل شود.