ساختار واقعيت و نظريۀ محاكات

صورت‌بندي نخستين نظريۀ محاكات بر اين فرض استوار است كه هنر و ادبيات بازنماييِ جهان واقع، يا طبيعت است. در تحليل‌هاي بعدي، با اينكه دامنۀ موضوع محاكات بسط مي‌يابد و مشتمل بر امر عام، طبيعت زيبا، كنش انساني، و امر ايدئال مي‌شود، همچنان اين فرض باقي مي‌ماند كه بازنمايي ادبي در حالت واقع‌نمايانه متوجه مصاديق خارجي يا وضعِ امور است. به‌اين‌ترتيب، آنچه نظريۀ محاكات به دست مي‌دهد، علي‌رغم تنوع و تكثري كه در دامنۀ موضوع محاكات قائل است، درنهايت، مستلزم غفلت از دو موضوع بنيادي است؛ يعني ناديده‌گرفتن ساختار واقعيت و نيز تأثير ساخت معرفتي سوژه بر كيفيت بازنمايي؛ به‌همين‌سبب، در اين پژوهش، ضمن پذيرش مفروضات بنيادي نظريۀ محاكات، نخست حدود و ثغور مفهوم تصوير ذهني روشن مي‌شود. سپس به اين موضوع پرداخته مي‌شود كه ذهن، امكان بازنمايي يك واقعيت ابتدايي را ازطريق تصويرهايي دارد كه گاه ازاساس با وضع امور بيگانه‌اند. در پايان، با تأكيد بر تفكيك واقعيت نهادي و ابتدايي نزد سرل، ضمن جرح‌وتعديل ديدگاه وي، اهميت كاربست اين تفكيك در نظريۀ محاكات روشن مي‌شود و تبيين مي‌شود زبان چگونه در تقويمِ ساختارِ واقعيت دخيل است.