اپيدميولوژي خودكشي و برخي عوامل جمعيت شناختي مرتبط با آن در شهرستان اسدآباد طي سال‌هاي 1396 تا 1400: يك مطالعه مقطعي

زمينه و هدف: خودكشي از جمله مشكلات مهم بهداشت عمومي به شمار مي‌رود. مطالعه حاضر با هدف تعيين اپيدميولوژي خودكشي و برخي عوامل جمعيت شناختي مرتبط با آن در شهرستان اسدآباد طي سال‌هاي 1400-1396 انجام شد. مواد و روش‌ها: مطالعه توصيفي-مقطعي حاضر بر روي كليه موارد خودكشي منجر به فوت و اقدام به خودكشي در شهرستان اسدآباد كه از ابتداي سال 1396 تا اسفند سال 1400 به واحدهاي بهداشتي درماني (اورژانس بيمارستان و پزشكي قانوني) ارجاع شده بودند، انجام شد. از چك‌ليست گزارش ماهانه برنامه پيش‌گيري از خودكشي براي جمع‌آوري داده‌ها استفاده شد. داده‌ها به صورت تعداد (درصد) در قالب نمودار و جداول آماري گزارش شدند. يافته‌ها: بر اساس نتايج مطالعه حاضر، در طي سال‌هاي 1396 تا 1400، تعداد 840 نفر دست به خودكشي زده بودند كه از بين آن‌ها 73 مورد (69/8 درصد) منجر به فوت شده بود. روند ميزان اقدام به خودكشي در شهرستان اسدآباد از سال 1396 تا 1400 برحسب جنسيت صعودي بوده و در تمام سال‌هاي 1400-1396 (به جز سال 1397)، ميزان اقدام به خودكشي در زنان بيشتر از مردان بوده است. هم‌چنين، اين روند هم در شهر و هم در روستا صعودي بوده است. بيشترين ميزان خودكشي در گروه سني 15 تا 24 ساله و كمترين موارد در گروه سني بيشتر از 64 سال رخ داده است. نتيجه‌گيري: با توجه به صعودي بودن روند ميزان اقدام به خودكشي در شهرستان اسدآباد، لذا تدوين برنامه‌ريزي‌هاي جدي از سوي مراكز بهداشتي-درماني از جمله مداخلات آموزشي، تأسيس مراكز مشاوره خانواده، آموزش به خانواده‌‌‌ها، دانش‌آموزان و گروه‌هاي آسيب‌پذير جهت كاهش اين مشكل ضروري مي‌باشد.