مقايسه تأثير آموزش حمل مصدوم در صحنه حادثه به دو روش ايفاي نقش و نمايش بر دانش، نگرش و عملكرد سربازان

مقدمه: نظاميان به عنوان اولين و بزرگ‌ترين گروه كمك رسان در هنگام بروز حوادث غيرمترقبه مي‌باشند لذا، بايد بتوانند با استفاده از مهارت و سرعت عمل خود مراقبت‌هاي لازم را در خصوص انتقال ايمن مصدوم براي جلوگيري از تشديد آسيب و عوارض ناشي از آن، براي افراد حادثه ديده فراهم كنند.هدف: مطالعه حاضر با هدف تعيين تأثير آموزش حمل مصدوم در صحنه حادثه به دو روش ايفاي نقش و نمايش بر دانش،  نگرش و عملكرد سربازان انجام شد.مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر يك مطالعه نيمه تجربي است كه در سال 1399 انجام ‌شد. سه يگان از يگان‌هاي مستقر در شهر مشهد به روش تخصيص تصادفي به سه گروه شامل دو گروه آزمون (ايفاي نقش و نمايش) و يك گروه كنترل تخصيص يافت. در هر گروه 27 نفر از سربازان، به صورت در دسترس انتخاب شدند. براي گروه‌هاي آزمون چهار جلسه 90 دقيقه‌اي آموزش حمل مصدوم برگزار شد. براي گروه كنترل مداخله‌اي انجام نگرفت. جهت جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌هاي دانش،  نگرش و فهرست وارسي عملكرد محقق ساخته استفاده شد. پرسشنامه‌ها قبل، بلافاصله  و دو هفته بعد از مداخله تكميل گرديد. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از آزمون‌هاي پارامتريك با سطح معني‌داري 0/05 استفاده ‌شد.يافته‌ها: ين ميانگين نمرات دانش و نگرش گروه‌هاي آزمون و گروه كنترل بلافاصله و دو هفته پس از مداخله، تفاوت معناداري وجود داشت. به ترتيب (0/001 P و 0/05 P)، درحالي‌كه در حيطه عملكرد بلافاصله و دو هفته پس از مداخله ميانگين نمرات گروه‌هاي آزمون و گروه كنترل، تفاوت معني‌داري وجود نداشت (0/05 P).نتيجه گيري: با توجه به يافته‌ها و جذاب بودن روش‌هاي آموزشي ايفاي نقش و نمايش پيشنهاد مي‌گردد، در آموزش‌هاي معمول سربازان در مراكز نظامي روش‌هاي نوين آموزشي بيش‌تر مورد توجه قرار گيرد.