توصيه‌هايي براي انسان‌شناسي ايراني؛ با تأكيد بر نقدوارزيابي كتاب آدميان و سرزمين‌ها

اين نوشتار درصدد است تا با تمركز بر يكي از آثار مارگارت ميد (Margaret Mead)، انسان‌شناس برجستۀ آمريكايي، به اهميت مغفول‌ماندۀ اين آثار در انسان‌شناسي معاصر ايراني بپردازد. طي نقدوارزيابي اين كتاب، بازگشت به اصول و اساس انسان‌شناسي آثار كلاسيك كه در ايران كم‌تر به‌عنوان منبع درسي معرفي مي‌شوند، اشاره خواهد شد. بدين منظور به جايگاه آثار كلاسيك در انسان‌شناسي دانشگاهي ايران پرداخته مي‌شود. انسان‌شناسي، در آثار مارگارت ميد، مبتني‌بر انسان‌دوستي، حضور، فهم، نظريه‌مندي، نظريه‌سازي، و هم‌چنين آينده‌نگري برمبناي گذشته است. مباني فهم اين نوع از انسان‌شناسي تخيل، نوشتن، انسان‌دوستي، حركت و ديدن است. بدون پرداختن به آثار كلاسيك در آموزش انسان‌شناسي، آموزش‌هاي رايج دانشگاهي ايراني كم‌تر به اين مباني اوليه در انسان‌شناسي توجه مي‌كند. انسان‌شناسي دانشگاهي ايران و برنامه‌هاي درسي آن و كميت و كيفيت مشاركت دانشجويان در طراحي و تدوين برنامۀ درسي نيازمند بازنگري و تجديدنظر است. مرور آثار كلاسيك، استخراج اصول پنهان و آشكار در اين متون، و تدوين برنامه‌هاي درسي مبتني‌بر آن اصول باتوجه‌به نيازهاي اين علم برگرفته از نظرهاي دانشجويان و دانش‌آموختگان در غناي آن مؤثر خواهد بود.