طراحي الگوي اعتماد درون‏‌سازماني از طريق كنش جمعي در آموزش‏‌ و پرورش شهر تهران (با استفاده از تئوري داده‏بنياد)

توجه به مفهوم اعتماد در مديريت از دهۀ 1980 شروع شده و درطي چند دهۀ گذشته از زوايا و رويكردهاي مختلف مطالعه شده است. اعتماد عاملي حياتي و ضروري براي موفقيت‌‏هاي فردي و سازماني است. اعتماد درميان افراد و كاركنان باعث ثبات وحدت و انسجام درون‌‏سازماني، ارتقاي كارايي، اثربخشي گروه‏‌ها، و زمينه‌‏ساز همكاري، مشاركت، و ارتباطات مؤثر است. اين پژوهش با هدف طراحي الگوي اعتماد درون‏سازماني از طريق كنش جمعي در آموزش‏وپرورش شهر تهران انجام شده است. اين پژوهش از لحاظ هدف كاربردي و از لحاظ رويكرد پيمايشي ـ اكتشافي و از نوع تحقيقات كيفي است. جامعه ي آماري اين پژوهش نُه نفر از خبرگان شامل مديران ارشد آموزش ‏و پرورش شهر تهران و استادان و مشاوران برجسته ي حوزه ي مديريت سازمان بودند كه مورد مصاحبه عميق قرار گرفتند. انتخاب خبرگان و مصاحبه با آن‏‌ها تا رسيدن به اشباع نظري ادامه يافت و سپس‏ متوقف شد. در اين پژوهش، ازآن‏جا‏كه از روش تئوري داده‌‌‏بنياد استفاده شد، ابزار اصلي جمع‏آوري داده‏ها مصاحبه ي عميق و غيرساختاريافته با خبرگان بود. سرانجام، پس از طي كدگذاري‏‌هاي سه‏‌گانه ي باز، محوري، و انتخابي، مدل مفهومي تحقيق طراحي شد. در اين مدل سيزده مقوله شناسايي ‏شده است كه در قالب متغيرهاي علّي، محوري، زمينه‏اي، محيطي، راه‏بردي، و پيامدي دسته‌‏بندي شدند. يافته‏‌هاي پژوهش بيان‌‏گر آن است كه آموزش ‏و پرورش شهر تهران درجهت تقويت اعتماد درون‏‌سازماني مي‌‏تواند از اهرمي به نام كنش جمعي در درون و ميان لايه‏‌هاي ساختاري سازمان خود استفاده كند.