چالش‌هاي واكاوي اصطلاحات تخصصي علوم انساني در قرآن

قرآن كريم متني از جنس زبان است. ارتباط با اين متن چه به‌صورت بسيط و چه به‌صورت پيچيده، تنها از طريق زبان امكان‌پذير است. علوم انساني نيز در صورتي توان بهره‌گيري و ارتباط با قرآن را خواهند داشت كه رابطه محكم زباني با آن ايجاد نمايند. اين ارتباط زباني در دو مرحله اتفاق مي‌افتد. مرحله اول مربوط به زماني است كه پژوهشگر اصطلاحي خاص را انتخاب كرده تا در قرآن بررسي نمايد. مرحله دوم نيز زماني است كه فرد متناسب با اصطلاح منتخب، معادل‌هاي مناسب قرآني خود را برگزيند. در هر دو گام با جنس رابطه زباني خاص و چالش‌هاي خاص آن روبه‌رو هستيم. مقاله پيش رو در راستاي شناخت پيچيدگي‌هاي مرحله اخير، با استفاده از رويكرد زبان‌شناختي، دست به معرفي شش نوع از اين چالش‌ها و ارائه مثالي براي هر يك زده است. بدفهمي ناشي از تطورپذيري، بدفهمي ناشي از خودكارشدگي، بدفهمي ناشي از پيچيدگي، بدفهمي ناشي از اشتراك، بدفهمي ناشي از تفاوت گفتماني و بدفهمي ناشي از ترجمه محوري، آسيب‌هايي هستند كه در اين مرحله قابل توجه مي‌باشند.