شيوه نيايش بر درگاه خدا با استفاده از آيه 55 سوره اعراف

دعا، حلقه اتصال ميان انسان و خداوند به‌شمار مي‌آيد كه در گونه‌هاي مختلف، ظهور و بروز مي‌يابد. آيه شريفه 55 سوره اعراف «اُدْعُوا رَبَّكُمْ تَضَرُّعاً وَ خُفْيَهً إِنَّهُ لا يُحِبُّ الْمُعْتَدينَ»، يكي از آياتي است كه برخي از مفسران اسلامي ازجمله زمخشري، ضمن حكم به وجوب يا استحباب صداي آهسته و پنهاني در قرائت دعا، به عدم جواز جهر و رفع صوت در دعا حكم نموده‌اند. پژوهش درباره صحت و سقم اين حكم، از اهداف اين نوشتار است. نتايج تحقيق با روش توصيفي- تحليلي به همراه درون‌متني، بيانگر اين نكته مهم است كه ادله مختلف اين برداشت تفسيري، از آن جمله قرب خداوند به انسان، رعايت ادب در دعا، پرهيز از ريا، دعاي حضرت زكريا با صداي آهسته، تساوي دعا با ذكر، صدق بدعت و ...، نه‌تنها با روح دعا منافي است، بلكه با ظواهر آيات الهي هم در تضاد روشن است. ضمن آنكه توجه به سيره ائمه معصومين (ع) در موقعيت‌هاي مختلف، اقتضاي حالات و مقامات مختلف، صدق تعظيم شعائر الهي بر جهر در دعا و ...، جواز صداي بلند و دسته‌جمعي در دعا با شرايط خاص را اثبات و تأييد مي‌نمايند.