حق اجتماع مسالمت اميز در عرصه عمومي در سنجه شرع و حقوق ايران

حق اجتماع مسالمت‌آميز معمولا به عنوان حق شركت در تجمع‌ها و راهپيمايي‌ها در قوانين اساسي كشورها به رسميت شناخته شده و در قوانين عادي شيوه‌هاي تضمين آن مشخص شده است. هدف اين تحقيق، بررسي حق اجتماع مسالمت‌آميز از منظر آموزه‌هاي اسلامي و روش تضمين آن در حقوق ايران است. يافته‌هاي تحقيق حاكي است كه آموزه‌هاي متنوعي در شريعت اسلامي، حق اجتماع و اعتراض مسالمت‌آميز به خصوص از جهت دعوت به خير، نهي از منكر و تظلم خواهي علني را تاييد مي‌كنند. همچنين قانون اساسي ايران، متأثر از آموزه‌هاي ديني اين حق را به رسميت شناخته است. اما مدل مجوزمدار در استيفاي اين حق،كه در مقررات اجرايي مطرح و رويه دستگاههاي اجرايي شده است، ضمن اين‌كه اصولا استيفاي اين حق از سوي اشخاص حقيقي را غيرممكن كرده است، تشكلها و احزاب را نيز در كسب مجوز تجمع و راهپيمايي مسالمت‌آميز ناكام گذاشته است. با توجه به طرح تقنيني در دست اقدام، ضمن بيان نكات قوت و ضعف اين طرح، اصلاح رويكرد نظام سياسي و توجه به آموزه‌هاي ديني و قانون اساسي در تضمين حق تشكيل اجتماع و اعتراض در عرصه عمومي پيشنهاد شده است.