بررسي روايت‌شناسانۀ مجموعه داستان آويزه‌هاي بلور اثر شهرنوش پارسي پور بر اساس نظريۀ ژرار ژنت

ژرار ژنت در نظريۀ روايت‌شناسانۀ خود با تكيه بر پنج اصل: صداي روايت، زمان روايتگري، سطح روايت، زمان روايت و منظر روايت، روايت هاي موجود در متون مختلف را بررسي  مي‌كند. نظريۀ او به‌عنوان مطرح‌ترين و جامع ترين نظريۀ روايت‌شناسي شناخته مي‌شود. پژوهش حاضر به روش توصيفي – تحليلي و با هدف بررسي مجموعه داستان آويزه‌هاي بلور اثر شهرنوش پارسي پور از جنبۀ روايي و نشان‌دادن سطوح مختلف روايت در آن، انجام شده و در اين بررسي، بر نظريۀ روايت‌شناسي ژنت تأكيد شده است؛ در اين راستا، پرسش اصلي پژوهش اين است كه در اين نمونۀ انتخاب‌شده، كدام عناصر از عناصر روايت و به چه ميزان كاربرد داشته است؟ نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه در اين مجموعه داستان، سطوح مختلفي از نظريۀ روايت‌شناسي ژنت وجود دارد. در بررسي صداي روايت، نويسنده از مجموع 12 داستان كوتاه اين اثر، در هفت داستان از راوي درون‌رويداد و در پنج داستان از راوي برون رويداد استفاده نموده و هفت داستان به شيوۀ پسارويداد و پنج داستان ديگر به شيوۀ همزمان با رويداد روايت شده است؛ هفت داستان داراي كانوني‌سازي دروني ثابت، دو داستان كانوني‌سازي بيروني و سه داستان ديگر فاقد كانوني‌سازي يا داراي كانوني‌سازي صفر درجه  است. شش مورد بسامد مفرد، پنج مورد بسامد مكرّر و يك مورد بسامد بازگو در پردازش داستان ها به‌دست آمد. در تحليل زمان روايت داستان ها، نُه نمونه استفاده از صحنه‌پردازي به شيوۀ برقراري گفت‌وگو ميان شخصيت‌هاي داستان ها، پنج نمونه توالي زماني، دو نمونه تطويل و دو نمونه وقفه يا مكث در روايت داستان مشاهده گرديد.