بررسي و تحليل موانع سياسي- مديريتي توسعه حمل‌ونقل عمومي در كلان‌شهر اهواز

در دهه پاياني قرن گذشته و در آستانه هزاره سوم و با تقويت گرايش به رويكردهاي اجتماعي و طراحي شـهري توسعه حمل‌ونقل همگاني محور به‌عنوان كامل‌ترين ديدگاه معرفي‌شده است اما بااين‌حال در بسياري از كشورهاي درحال‌توسعه سيستم حمل‌ونقل عمومي ناكارآمد است؛ كه در اين ناكارآمدي موانع متعددي دخالت دارند كه يكي از اين موانع، موانع سياسي- مديريتي است. ازاين‌رو هدف اين پژوهش بررسي و تحليل موانع سياسي- مديريتي توسعه حمل‌ونقل عمومي در كلان‌شهر اهوازاست. پژوهش حاضر ازنظر هدف، كاربردي- نظري و ازنظر روش، توصيفي- تحليلي و پيمايشي است. اطلاعات موردنياز تحقيق از طريق روش اسنادي، كتابخانه‌اي، پيمايشي و مصاحبه با مردم و كارشناسان گردآوري‌شده است. جامعه آماري پژوهش حاضر، 15 نفر از كارشناسان و خبرگان حوزه‌‌هاي اجرايي و دانشگاهي است. جهت تجزيه‌وتحليل داده‌ها از تكنيك‌هاي تصميم‌گيري چند معياره ANP و DEMATEL استفاده‌شده است و براي پهنه‌بندي موانع در سطح شهر از مدل كريجينگ استفاده‌شده است. نتايج نشان مي‌دهد كه موانع سياسي- مديريتي توسعه حمل‌ونقل عمومي شهر اهواز به چهار دسته موانع سياسي- مديريتي سطح ملي (17 عامل)، سطح استاني (11 عامل)، سطح مديريت شهري (22 عامل) و سطح مناطق هشتگانه شهرداري اهواز (5 عامل) تقسيم مي‌شوند كه در سطح ملي، برنامه‌ريزي متمركز، در سطح استاني، ضعف فرهنگ‌سازماني، در سطح مديريت شهري، تأخير بلندمدت در راه‌اندازي پروژه‌ها، مهم‌ترين موانع توسعه حمل‌ونقل عمومي هستند. همچنين پهنه‌بندي موانع سطح مناطق نشان مي‌دهد كه بيشترين پهنه‌هاي شهر اهواز در طيف‌هاي متعدد نامطلوبي است.