تحليل اثر خودپنداره، خوداثربخشي و ويژگي‌هاي شخصيتي بر قصد استفاده از دوچرخه (مطالعه موردي: دانشجويان دانشگاه آزاد واحد تهران مركزي)

اﺳﺘﻔﺎده از دوﭼﺮﺧﻪ و ترويج فرهنگ دوچرخه‌سواري يكي از ضروريات جوامع شهري و راهكاري مناسب براي غلبه بر مشكلات ترافيكي به خصوص در كلان‌شهرها است. فرهنگ‌سازي استفاده از دوچرخه فرآيندي مشكل و زمان بر بوده و علاوه بر صرف هزينه‌هاي گوناگون جهت تشويق افراد به اين شيوه سفر، نيازمند شناخت دقيق رفتار و عوامل روان‌شناختي زيربنايي در تمايل و يا عدم تمايل به اين شيوه سفر است. باوجود طرح‌هايي متعدد براي دوچرخه‌سواري در تهران و ساير كلان‌شهرهاي ايران و صرف هزينه براي اين طرح‌ها، ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻋﺪم اﺳﺘﻘﺒﺎل از دوچرخه‌سواري در بين ساكنان اين شهرها وجود دارد. درنتيجه، هدف از اين تحقيق ﺑﺮرﺳﯽ ﻋﻮاﻣﻞ روان‌شناختي مؤثر بر تمايل به استفاده از دوچرخه در ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان است. روش تحقيق در اين پژوهش از ﻧﻮع توصيفي-تحليلي با تأكيد بر پيمايش ﻣﯿﺪاﻧﯽ و تهيه و تكميل پرسش‌نامه و درنهايت استفاده از مدل معادلات ساختاري مبتني بر حداقل مربعات جزئي است. در اين مطالعه تأثير متغيرهاي سلامت جسماني، ويژگي‌هاي شخصيتي، خودپنداره‌، خوداثربخشي و ساير متغيرهاي اقتصادي-اجتماعي از قبيل سن، جنسيت، درآمد، تحصيلات بررسي شد. نتايج تحقيق حاكي از سهم قابل‌توجه متغيرهاي روان‌شناختي بر قصد استفاده از دوچرخه است. متغير ويژگي شخصيتي روان رنجوري بيشترين اثر منفي و متغير روحيه‌ي مثبت به همراه خودپنداره‌ي رواني و خوداثربخشي بيشترين اثر مثبت را بر قصد استفاده از دوچرخه نشان دادند.