شناسايي و اولويت بندي عوامل مؤثر بر انتخاب مسير دوچرخه‌سواري با هدف بهبود ترافيك شهري (مطالعه موردي: منطقه 10 شهر تهران)

استفاده از سيستم‌ دوچرخه به عنوان يكي از راهكارهاي مؤثر توسعه سيستم حمل‌ونقل پايدار شهري و كاهش معضلات ترافيكي، و زيست محيطي است. بنابراين به منظور بهبود ترافيك شهري و توسعه اين سيستم حمل‌ونقلي، هدف پژوهش حاضر، ابتدا شناسايي عوامل مؤثر بر انتخاب مسير دوچرخه سواري و سپس اولويت بندي مسيرها در خيابان هاي كارون، قصرالدشت، دامپزشكي و جيحون در منطقه 10 تهران مي باشد. در ابتداي پژوهش، عوامل مؤثر بر مسير دوچرخه سواري با استفاده از روش پرسشنامه اي شناسايي مي شوند و سپس روابط علت و معلولي با 20 نفر افراد خبره و 280 شهروند براساس روش هاي تصميم گيري چندمعياره نظير تكنيك دلفي و روش ديمتل تعيين مي گردد. به علاوه، از فرآيند تحليل شبكه (ANP) و آزمون تي-تست براي اولويت بندي عوامل مؤثر در مسير دوچرخه سواري و رتبه بندي مسيرهاي پيشنهادي استفاده مي شود. بنابراين بر اساس پرسشنامه مورد استفاده در پژوهش حاضر، 5 معيار و 28 زير معيار مرتبط به انتخاب مسير دوچرخه سواري در مسيرهاي موردمطالعه شناسايي شدند كه پايايي و روايي پرسشنامه بر اساس اين عوامل 9/0 به دست آمد و اين عوامل بر اساس اهميت و ميانگين وزني اولويت بندي شدند. نتايج حاصل از بررسي عوامل مؤثر بر انتخاب مسير دوچرخه سواري در پژوهش حاضر براساس داده هاي پرسشنامه و استفاده از فرآيند تحليل شبكه (ANP)، ديمتل و تي-تست نشان داد كه مهمترين عوامل مؤثر بر انتخاب مسيرهاي دوچرخه سواري به ترتيب عوامل ايمني، زيست محيطي، ترافيكي، انساني و ساير عوامل مي باشند. همچنين خيابان قصرالدشت با بيشترين مقدار ميانگين مؤثر به عنوان رتبه اول در انتخاب مسير براي دوچرخه سواري در جهت بهبود ترافيك شهري مي باشد و به ترتيب خيابان هاي دامپزشكي، كارون و جيحون در رتبه هاي بعدي براي انتخاب مسير دوچرخه سواري بر اساس عوامل مؤثر قرار مي گيرند.