مواجهه دندانپزشكان عمومي با بيماران مضطرب و كاربرد تكنيكهاي هدايت رفتاري

مقدمه: با توجه به اهميت نقش مديريت ترس و اضطراب در موفقيت درمان ، هدف اين مطالعه ارزيابي ميزان مواجهه دندانپزشكان با بيماران داراي اضطراب و ميزان استفاده از تكنيك هاي كنترل اضطراب آنها بود.مواد و روش ها: مطالعه حاضر توصيفي- مقطعي بوده و در ميان 360 نفر ازدندانپزشكان شاغل در شهر اصفهان در سال  ۱۳۹۹ با روش نمونه گيري دردسترس انجام شد. پرسشنامه محقق ساخته اي با ۲۰ سوال  شامل اطلاعات دموگرافيك و سوالاتي در مورد آگاهي دندانپزشكان در شناسايي بيماران مبتلا به اضطراب دندانپزشكي ، فراواني مواجهه آنها با بيماران مضطرب و فراواني كاربرد تكنيكهاي رفتاري و دارويي كنترل اضطراب طراحي شد. روايي پرسشنامه از طريق محاسبه CVI و پايايي به روش آزمون مجدد اندازه گيري شد. پرسشنامه نهايي به صورت الكترونيكي تهيه و در گروه هاي مجازي توزيع شد. داده ها از طريق تستهاي مجذوركاي و ضرايب همبستگي مورد تجزيه قرار گرفت. (خطاي معيار 0.05)يافته ها: 311 پرسشنامه كامل و قابل استفاده دريافت شد ( درصد پاسخگويي 86%). 49.8% (155نفر) مرد و ميانگين سابقه كار افراد 9.3±10.3 (38-1 سال)  بود. ميانگين مواجهه دندانپزشكان با افراد مضطرب  11.23±27.1 درصد و فراواني استفاده از تكنيك هاي مختلف كنترل اضطراب به ترتيب   Tell – Show – Do 82.9 %، پرت كردن حواس 71.6%، وتكنيك هاي شناختي رفتاري 22.5 % گزارش شد. مقايسه روش هاي شناختي رفتاري بر اساس جنسيت  (0.001 p) معني داري بود. همچنين به طور  معناداري سابقه تجويز دارو در دندانپزشكان زن كمتر بود (0.001 p).  دندانپزشكان با سابقه كاري بيشتر طور معناداري ، توانايي خود را درمديريت  بيماران مضطرب بالاتر گزارش كردند. نتيجه گيري: با وجود مواجهه دندانپزشكان با افراد مضطرب در گروههاي سني مختلف، به نظر مي رسد بيشتر دندانپزشكان بهترين راهكارهاي كنترل و درمان بيماران مضطرب را نمي‌‌دانند. تكنيك‌هاي شناختي رفتاري و آرام سازي عضلات را براي مديريت بيماران مضطرب به ندرت به كار رفته و تجويز داروهاي آرام بخش بسيار اندك است.