بررسي اثربخشي درمان متمركز بر شفقت بر شادكامي و اميد به زندگي زنان سرپرست خانوار تحت پوشش بهزيستي شهرستان لامرد

مقدمه: زنان سرپرست خانواده در مقايسه با ساير زنان مشكلات روان‌شناختي بيشتري دارند و از سطح بهزيستي روان‌شناختي پايينتري برخوردارند. پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان متمركز بر شفقت بر شادكامي و اميد به زندگي زنان سرپرست خانوار تحت پوشش بهزيستي شهرستان لامرد انجام شد. روش: اين پژوهش نيمه‌آزمايشي و به‌صورت پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. جامعه‌آماري پژوهش حاضر شامل كليه زنان سرپرست خانوار تحت حمايت بهزيستي شهرستان لامرد در سال 1399 بود تعداد سي نفر به‌روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي در دو گروه پانزده نفر آزمايش و گواه قرار گرفتند. دو گروه در سه مرحله پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري به پرسشنامه شادكامي آكسفورد آرگيل و لو1989 و مقياس اميدوارياشنايدر و همكاران1991 پاسخ دادند. گروه آزمايش درمان متمركز بر شفقت را به مدت هشت جلسه دريافت نمود و گروه گواه طي اين مدت هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. نتايج: تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر نشان‌ داد كه بين شادكامي و اميد به زندگي زنان سرپرست خانوار گروه آزمايش و گواه در مراحل پس‌آزمون و پيگيري تفاوت معناداري وجود داشت.(01/0 P) همچنين نتايج نشان داد، اثرات درماني در مرحله پيگيري نيزباقي مانده است. بحث و نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج حاصل از اين پژوهش مي‌توان نتيجه‌گيري كرد كه درمان متمركز بر شفقت بر شادكامي و اميد به زندگي زنان سرپرست خانوار تاثير دارد و مي‌توان از اين روش براي افزايش شادكامي و اميد به زندگي زنان سرپرست خانوار استفاده كرد.