مقايسه اثر بخشي زوج‌درماني يكپارچه‌نگر و زوج‌درماني رفتاري يكپارچه‌نگر بر افزايش صميميت عاطفي و جنسي زوج‌هاي آسيب‌ديده از خيانت زناشويي

هدف: پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثر بخشي زوج‌درماني يكپارچه‌نگر و زوج‌درماني رفتاري يكپارچه‌نگر بر افزايش صميميت عاطفي و جنسي زوج‌هاي آسيب ديده از خيانت زناشويي در شهرستان شهريار (شهر انديشه) صورت گرفت. روش: روش پژوهش شبه آزمايشي از نوع پيش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري زوج‌هايي بودند كه مرد مرتكب خيانت شده و در سال 1397 به مراكز مشاوره شهرانديشه مراجعه كردند. با نمونه گيري در دسترس 24 زوج انتخاب و بصورت تصادفي در دو گروه آزمايش  و يك گروه كنترل (هر گروه، 8 زوج) جايگزين شدند. گروههاي آزمايشي در 10جلسه زوج‌درماني شركت كردند و گروه كنترل مداخله‌اي دريافت نكرد. آزمودني‌ها به پرسشنامه صميميت (باگاروزي، 2001) پاسخ دادند. يافته‌ها: نتايج  تحليل كوواريانس و تحليل واريانس بلوكي نشان داد: زوج‌درماني رفتاري يكپارچه‌نگر و زوج‌درماني يكپارچه‌نگر بر مولفه رضايت از تقابل در بعد صميميت جنسي اثربخشي معناداري داشتند (0/05 p) ولي تفاوت معناداري بين دو رويكرد مشاهده نشد. همچنين زوج‌درماني رفتاري يكپارچه‌نگر بر افزايش صميميت عاطفي در همه مؤلفه‌ها اثر بخش بود ولي اين اثر بخشي در زوج‌درماني يكپارچه‌نگر بدست نيامد. نتيجه‌گيري: با توجه به اثربخشي زوج‌درماني يكپارچه‌نگر و زوج‌درماني رفتاري يكپارچه‌نگر بر مولفه رضايت از تقابل در صميميت جنسي، استفاده از اين رويكردها در ارتقاء صميميت جنسي زوج‌هاي آسيب ديده از خيانت زناشويي مي‌تواند مؤثر باشد. همچنين با توجه به اثر بخشي زوج‌درماني رفتاري يكپارچه‌نگر در افزايش صميمت عاطفي و جنسي، اين رويكرد مي‌تواند مورد استفاده‌ي زوج درمانگران  قرار گيرد.