تعيين اثربخشي تركيب دو روش خانواده درماني بافت‌نگر و ساختاري بر همبستگي و راهبردهاي مقابله‌اي زوج‌هاي داراي نارضايتي زناشويي

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي تركيب دو روش خانواده درماني بافت نگر و ساختاري بر همبستگي و راهبردهاي مقابله‌اي زوج‌هاي داراي نارضايتي زناشويي بود. روش پژوهش: طرح پژوهش نيمه آزمايشي و از نوع پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري دو ماهه با گروه كنترل بود. جامعه پژوهش تمام زوج‌هاي داراي نارضايتي زناشويي مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره خانواده در شهر بيرجند كه در 6 ماه اول سال 98 به اين مراكز مراجعه كردند كه از ميان آنها 20 زوج داراي نارضايتي زناشويي به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (10 زوج) و كنترل (10 زوج) قرار داده شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه راهبردهاي مقابله‌اي لازاروس و فولكمن (1988) و مؤلفه همبستگي پرسشنامه اولسون، پورتنر و لوي (1996) بود كه به منظور جمع آوري اطلاعات در سه مرحله پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري بر روي آزمودني‌ها اجرا شد. به منظور تجزيه و تحليل داده‌ها از آزمون تجزيه و تحليل واريانس با اندازه گيري‌هاي مكرر استفاده شد. يافته ها: يافته‌ها حاكي ازاين بود كه تلفيق دو روش خانواده درماني بافت نگر و ساختاري بر همبستگي و راهبردهاي مقابله‌اي مسأله‌مدار زوج‌هاي داراي نارضايتي زناشويي تاثير دارد(0.05›p)؛ لازم به ذكر است، ماندگاري اثر درمان بعد از دو ماه حفظ شده است (0.05›p)؛ نتايج نشان داد، تلفيق دو روش خانواده درماني بافت نگر و ساختاري بر راهبردهاي مقابله‌اي هيجان‌مدار زوج‌ها تأثير نداشت (0.05‹P). نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي پژوهش مي‌توان نتيجه گرفت كه تلفيق روش‌هاي خانواده درماني بافت نگر و ساختاري باعث همبستگي و راهبردهاي مقابله مسأله‌مدار زوج‌هاي داراي نارضايتي زناشويي گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل شده است.