اثربخشي رويكرد تأثيردرماني گروهي بر رضايت از زندگي، مهارت حل مسئله و اميدواري دختران نوجوان در خانواده‌هاي پرتنش

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي به‌كارگيري اصول تأثير‌درماني (Impact Therapy) گروهي بر مهارت‌‌هاي حل‌مسأله، اميدواري و رضايت از زندگي در دختران نوجوان خانواده‌هاي پر‌تنش بود. روش: پژوهش حاضر از نظر هدف كاربردي و از لحاظ روش شبه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه دختران نوجوان دبيرستاني 16 تا 18 سال خانواده‌هايي است كه والدين آن‌ها در 5 سال اخير طلاق گرفته و به دادگاه خانواده مراجعه كرده بودند. روش نمونه‌گيري به‌صورت در دسترس بود. براي جمع‌آوري داده‌ها از  پرسشنامه‌هاي رضايت از زندگي، حل‌مسئله و اميدواري استفاده شد. يافته‌ها: مقايسه بين گروهي نشان مي‌دهد تفاوت ميانگين نمره‌هاي رضايت از زندگي (0.042=p)، مهارت حل مسأله (0.049=p)، و اميدواري (0.012=p) بين گروه‌هاي آزمايش و كنترل معني‌دار است؛ بنابراين مي‌توان گفت تأثير‌درماني گروهي بر رضايت از زندگي، مهارت حل مسأله و اميدواري دختران نوجوان خانواده‌هاي پرتنش اثر داشته و آن‌ها را افزايش داده است. نتيجه‌گيري: تأثيردرماني با ارتقاي تاب‌آوري نوجوانان خانواده‌هاي پرتنش، در مقابل مشكلات به آزمودني‌ها كمك كرد تا در برابر عوامل استرس‌زا از خود مقاومت بهتري نشان داده و بر آنها غلبه كنند. اين افراد در نتيجه تأثير‌درماني بيشتر مصمم شدند و نسبت به رويدادهاي اطراف خود از ميزان كنترل بالاتري برخوردار شدند. به‌عبارت‌ديگر اين مداخلات به شركت‌كنندگان كمك كرد با مسائل مختلف زندگي بهتر برخورد كنند و حتي رويدادهاي ناخوشايند را به‌عنوان فرصت در نظر بگيرند.