ارزيابي تفاوت ثبات ايمپلنت و تحليل استخوان كرستال در روش استئوتوم با روش رايج قراردهي ايمپلنت

زمينه و هدف: با توجه به اهميت ثبات اوليه در موفقيت درمان ايمپلنت‌هاي دنداني و ايجاد استئواينتگريشن، اين مطالعه با هدف بررسي و مقايسه ثبات ايمپلنت و ميزان تحليل كرستال استخوان در تكنيك استئوتوم و تكنيك رايج قراردهي ايمپلنت بود. روش بررسي: در اين مطالعه 26 ايمپلنت در ناحيه قدامي ماگزيلا در 13 بيمار مورد بررسي قرار گرفتند. ايمپلنت‌هاي TBR (Toulouse, France) با قطر 3.5 و طول 10.5 يا 12 ميلي متر قرارداده شد. بلافاصله بعد از قرارگيري ايمپلنت‌ها و سه ماه بعد ميزان ثبات ايمپلنت با استفاده از Ostell mentor ثبت شد. بلافاصله در روز جراحي، سه ماه و شش ماه بعد از آن راديوگرافي پري اپيكال براي بررسي ميزان تحليل استخوان تهيه شد. از تست‌هاي آماري P‏aired t-test و Wilcoxon signed Rank test جهت آناليز آماري داده‌ها استفاده شد. يافته‌ها: تفاوت آماري قابل ملاحظه‌اي در ميزان ثبات در بين دو روش درماني وجود نداشت. ميزان تحليل استخوان در گروه استئوتوم در سه ماه بعد از جراحي بيشتر از روش درمان رايج بود (P 0.001) اما بعد از شش ماه تفاوتي بين دو گروه وجود نداشت. (0.678 =P) نتيجه گيري: با در نظر گرفتن محدوديت‌هاي اين مطالعه، تكنيك استئوتوم مي‌تواند در نواحي داراي ضخامت ناكافي استخوان به عنوان يك روش درماني در نظر گرفته شود.