گفتمان راه سوم در ايران عصر مشروطه

در مطالعه انقلاب مشروطه، معمولاً از يك گفتمان سنتي به عنوان حافظ وضع موجود و از يك گفتمان مدرن، به عنوان ناقد وضع موجود ياد شده و گفتمان‌هاي ديگر بررسي نمي شود. هدف اين پژوهش، متمايز كردن و شناساندن گفتماني به عنوان «راه سوم» در بين دو گفتمان مدرن و سنتي است كه كمتر مورد توجه بوده است. براي رسيدن به اين مهم، الگوي تحليل گفتمان انتقادي فركلاف به خدمت گرفته مي‌شود. گردآوري داده‌ها از منابع دست‌اول و دوم صورت گرفته و منابع به روش تحليل انتقادي بررسي شده‌اند. اين تحقيق مي‌كوشد تا گفتمان مذكور را از ميان آثار داود فيرحي معرفي كند. گفتمان راه سوم، گفتماني بود كه خود را در مقابل گفتمان سنتي و مدرن تعريف كرده و همزمان غرب و سنت را نفي، و تجدد و مذهب را اثبات مي‌كرد. سؤال اصلي پژوهش اين است كه «گفتمان راه سوم چگونه در برابر گفتمان سنتي مقاومت مي كند؟» فرضيه ي مورد بررسي در پاسخ به پرسش اصلي اين است كه «گفتمان‌ راه سوم در عصر مشروطه، براساس زمينه‌‌هاي اجتماعي، و موقعيت گفتماني خود، ضمن مقاومت در برابر قدرت و ايدئولوژي گفتمان سنتي، خود را به گونه اي مستقل از گفتمان سنتي و مدرن مطرح مي‌كند».