عوامل مؤثر بر نحوه تصرف مسكن در مناطق روستايي ايران

مسكن و سرپناه، يكي از مهم‌ترين نيازهاي اساسي انسان است و به‌عنوان دارايي‌كليدي خانوارها، عنصر تعيين‌كننده در موفقيت اقتصادي، شكل‌گيري هويت فردي و منزلت اجتماعي افراد به شمار مي‌رود و مي‌تواند در ابعاد اقتصاد كلان و خانوار نقش و اهميت ويژه‌اي داشته باشد و به دو شكل اجاره‌اي و ملكي تأمين شود. با توجه به اينكه مسكن ملكي بزرگ‌ترين سرمايه‌گذاري مالي در طول زندگي بسياري از خانوارها است، در تصميم‌گيري‌ها بر مسكن اجاره‌اي ارجحيت دارد و همچنين، در چند سال اخير ميزان اجاره‌نشيني در روستاها افزايش چشمگيري داشته است. عواملي بر انتخاب نوع تصرف مسكن (ملكي و اجاره‌اي) در روستاها مؤثرند كه شناسايي اين عوامل‌ و ميزان اثرگذاري آنها مي‌تواند به سياست‌گذاري و برنامه‌ريزي‌هاي بخش مسكن و بالابردن سطح رفاهي ‌و اقتصادي جامعه كمك كند. در اين پژوهش با به‌كارگيري مدل پروبيت و استفاده از رويدادهاي نمونه‌اي مربوط به بودجه خانوارهاي روستايي‌ ايران در سال 1399، نحوه نوع تصرف مسكن در مناطق روستايي بررسي شده است. نتايج نشان مي‌دهند درآمد دائمي، سن، وضعيت تأهل، شاغل‌بودن سرپرست خانوار و بعد خانوار، احتمال مالكيت مسكن در روستاها و ميزان تحصيلات سرپرست خانوار احتمال اجاره‌نشيني را افزايش مي‌دهند.