بيان پروتئين هاي PPARα و PGC1α در بافت قلبي موش هاي صحرايي مبتلا به ديابت نوع 2 متعاقب تمرينات تناوبي با شدت بالا

اهداف: فعاليت بدني در بيماران مبتلا به ديابت مي‌تواند ساختار و عملكرد ميوكارد را تحت تأثير قرار دهد، لذا هدف از مطالعه حاضر بررسي اثر ۸ هفته تمرين تناوبي با شدت بالا (HIIT) بر بيان پروتئين­هاي PPARα و PGC1α در بافت قلب موش‌هاي صحرايي نر نژاد ويستار مبتلا به ديابت نوع ۲ بود.روش مطالعه: در پژوهش حاضر 28 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار ۸ هفته‌اي به صورت تصادفي به 4 گروه سالم كنترل، سالم تمرين، ديابت كنترل و ديابت تمرين تقسيم شدند. پس از يك دوره رژيم غذايي پرچرب و القاء ديابت، موش‌هاي صحرايي در گروه‌هاي سالم تمرين و ديابت تمرين پروتكل تمريني HIIT را به مدت  ۸ هفته و ۵ جلسه در هفته انجام دادند. ۴۸ ساعت پس از آخرين جلسه تمريني بافت قلب خارج شد و با استفاده از روش وسترن بلات سطوح پروتئين‌هاي PGC-1α و PPARα بررسي شد. سپس داده‌ها با استفاده از آزمون آنواي يك راهه و آزمون تعقيبي توكي در سطح معناداري P 0.05 مورد بررسي قرار گرفت.يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد سطوح بيان پروتئين‌ PGC-1α در گروه‌ ديابت كنترل نسبت به گروه سالم كنترل كاهش معناداري پيدا كرد (P=0.001) و در گروه ديابت تمرين نسبت به گروه ديابت كنترل به صورت معناداري افزايش يافت (P=0.001). همچنين، سطوح بيان پروتئين PPARα در گروه‌هاي ديابت كنترل و ديابت تمرين نسبت به گروه‌هاي سالم به صورت معناداري افزايش يافت (P=0.001). و مقدار پروتئين PPARα در گروه ديابت تمرين نسبت به گروه ديابت كنترل كاهش معناداري نشان داد (P=0.001).نتيجه گيري: تمرينات HIIT احتمالاً مي‌تواند نقش موثري در تنظيم مسير سيگنالي PPARα/PGC1α داشته و تغييرات نامطلوب ناشي از بيماري ديابت را در اين مسير سيگناليِ مرتبط با بيوژنز ميتوكندريايي تعديل كند.